در محضر استاد سلمانی

عارضم خدمتتون که هفته پیش جاتون خالی دلتون نخواد با یه جمع دوستداشتنی مهمون بودیم خونه یکی از دوستان به شدت عزیز که هم فسقلی تازه به دنیا اومده اش رو ببینیم(البته بنده برای بار دوم مشرف شدم به دیدن این پرنسس خانم کوچولو) هم یه تولد کوچولو براش بگیریم.خانم و آقایی که شما باشی من تا رسیدم اولین بانویی که به استقبال من اومد خیلی شیک و مجلسی با موهایی کوتاه و ناز اومد جلو... من در حال ابراز شعف و شادی و کلا فوران احساساتم برای ایشون بودم که صاحب خونه رو دیدم با اون موهای کوتااااااااااهش. در حال ابراز وااااااااای چه خوب شدین و واااااااااااای چه بهتون میاد و اینا بودم که دوتا دوست دیگه ام رو هم دیدم که قبلا با موهای کوتاه دیده بودمشون و خلاصه به خودم اومدم و اطرافم رو نگاه کردم که از 7 نفر 4 نفرمون موهاشون کوتاهه. به قدرررررررررررررری تحت تاثیر قرار گرفتم(شما بخون جو گیر شدم) که گفتم منم باید موهام رو کوتاه کنم.

بعد از یک هفته کشمکش با خودم که یعنی خوبه؟ یعنی بده؟ میاد؟ نمیاد؟ دل رو زدم به دریا و رفتم آرایشگاه. حالا آرایشگره موهای من رو که تا اواسط کمرم بود گرفته دستش و میگه چقدر کوتاه کنم و چجوری؟ من هی میگم تا اینجا(یعنی دقیقا 2 سانت کوتاه کنه) ! نه نه تا اینجا(لطف کردم و 4 سانت اومدم بالاتر)! طفلکی که فهمید من پر از تردیدم گفت میخوای فکر کنی؟ گفتم نههههههههههه کوتاهش کن. خیلی کوتاه!!! بعد خلاصه یه چیزهایی که دستگیرش شد شروع کرد به قیچی زدن. نوبت به قد مو که رسید سر شونه هام رو نشون دادم و گفتم تا اینجا! گفت میشه یه وجب بیشتر از اونچیزی که گفتیا. به روی خودم نیاوردم که حرفت رو شنیدم... نمیدونم چرا تمام مدت این آهنگ شهره که میگه موهام رو بریزم سر دوشم توی ذهنم خونده میشد. منم به احترام ایشون سر دوش رو انتخاب کردم!

نوبت سشوار کشیدن موهام که شد دیدم داره واقعا قیافه ام شبیه شهره ی دهه 60 میشه. هی این موهای من پف دار و پف دار تر میشد. به خودم دلداری می دادم که نه درست میشه. اینجوری نمیمونی که.آخرش که شد دیدم نهههههه واقعا پرتاب شدم به دهه 60.قیافه ام داشت از مات و مبهوتی به خشم تبدیل میشد که خانم آرایشگر ماهرانه دستهاش رو از دو طرف کشید توی موهام و موهام هم با یه تابی 180 درجه حالت عوض کرد و هم خودش رو نجات داد و هم من رو و هم تمام اونهایی که قراره من رو با موهای کوتاهم ببینن...