بوی ماه مهر

چند روز پیش یکی از دوستهام با پسر 6 ساله اش مصاحبه کرده بود. درباره آزوهاش گفته بود. یکی از آرزوهاش این بود که کرونا تموم بشه. باباش پرسید چرا؟ گفت که بریم اینور و اونور... باباش گفت میریم که... پسرک جواب داد کم میریم... و من اینجا براش مردم... حتی کوچولوها با اینکه درک دقیقی از موقعیتی که توش هستیم ندارن، دلشون آدمهای اطرافشون رو میخواد. دلشون سفر و پارک و رستوران میخواد. شاید حتی دلشون برای مدرسه  هم تنگ شده باشه...

چند ساعتی تا ماه مهر، ماهی که برای هممون یادآور مدرسه است مونده... عمیقا امیدوارم ماه پیش رو مهربانترین ماه مهری باشه که تا الان تجربش کردیم...

دائما یکسان نباشد حال دوران

اکثرا الان توی نگرانی و ناراحتی هستیم. برای خودمون و اطرافیانمون... وضع معیشت، حال جسمی، حال روحی... میفهمم که چقدر فشار رو داریم تحمل میکنیم. میدونم که واقعا حقمون این نیست... اما ما در جایگاه خودمون باید بیشترین تلاشمون رو انجام بدیم. من به عنوان یه فرزند، یه کارمند، یه مدیر مدرسه، و یا هر سمتی که دارم در نقش خودم بار اضافه روی دوش اطرافیانم نذارم. با راننده تاکسی محترم تر برخورد کنم. موقع تحویل کالا از پستچی بلندتر تشکر کنم. برای همکارم یه خوراکی خوشمزه ببرم. به ارباب رجوع اخم نکنم... لباس های رنگی بپوشم...  توی گروه هایی که عضوم موزیک شاد بفرستم... در همین حد. همینقدر کوچک... خدارو چه دیدی شاید همین کارهای کوچک حال بد یکی رو بهتر کرد...