ورزشکاران، دلاوران

قصه از کجا شروع شد؟ از یه تلفن اول صبحی ساده! نه میخوام بدونم مثلا انتظار داشتین از کجا شروع بشه؟! خاله محترم سر صبح زنگ زدن و گفت دلی میای بریم دوچرخه سواری؟ منم که کلا حاضر و آماده هستم گفتم بلـــــه که میام. گفت پس حاضر شو ده دقیقه دیگه سر کوچه ایم. منم خوشحال گفتم باشه.

ده دقیقه دیگه؟؟ (اینجا رو دور تند بخونید :)))  ) هیچی بدو بدو شال اتو کردم و آرایش کردم و لباس عوض کردم و عینک برداشتم و کلاه که البته ایشون جا موندن خونه و سعادت نداشتن امروز رو با هم بگذرونیم! در حال تمیز نمودن کفشهای مبارک بودم که زنگ زد بدو بیا. مسیر خلوت بود و به سرعت خودمون رو به چیتگر رسوندیم. پیش خودم فکر میکردم اگه شلوغ باشه چی؟ اما بیان نکردم و وقتی هم رسیدیم دیدیم که خداروشکر عده ی کمی اومده بودن. سه تا دوچرخه گرفتیم و حرکت کردیم. 

من نزدیک 14-15 سالی بود که سوار دوچرخه نشده بودم ولی اون بدجنس ها آخرین بار همین یک ماه پیش دوچرخه سوار شده بودن. شوهر خاله ام مدام توی مسیر میگفت دلی بلدی؟ میخوای یادت بدم؟ دلی نیوفتی! منم برای خودم هی سوت میزدم میگفتم حرکت کن، حرکت کن. 

چشمتون روز بد نبینه و جای دشمنان تک تکتون خالی، همینطور که اون میگفت و من میگفتم و برای خودمون در حال خندیدن بودیم و خاله هم از پشت سر هی میگفت نیا جلومون و برو عقب و... یک لحظه دیدم وسط جاده رو چند تا سنگ بزرگ گذاشتن... بله، ترمز گرفتن همان و از مسیر منحرف شدن همان... حالا من بلند شدم و دارم خودم رو میتکونم، میبینم اون دوتا مثل بهت زده ها وایسادن دارن منو نگاه میکنن. خاله ام طفلی خیلی هول شده بود. شوهر خاله من با اینکه مربی اسکی هست اما به شدت ترسوئه. یعنی کافیه یکی یه چیزیش بشه، این تا طرف رو تا لب مرگ نبره ولش نمیکنه که. حالا هی به من میگه خوبی؟ اینجا رو نگاه کن، بخند، حرف بزن، دستت رو بیار بالا، ببر پایین، بچرخ... گفتم بابا بیخیااااال خوبمممم. یعنی من درد نداشتم اما اگر هم داشتم کلا یادم رفت بس که خندیدم. میگفت نخند تو امانتی، من بیشتر میخندیدم. 

به غیر از این همه چیز خیلی خوب بود و کلی خوش گذشت. جای همه خالی

*اردی، وقت نوشتن این پست یاد تو و تعریف کردن های این مدلیت بودم