برای رفیقی که این روزهایش خاکستریست

رفیقم... درد داری... میدانم. میدانم که در صدای همیشه پر انرژیت حالا کوه غم نشسته است. که داری روزهای سختی را میگذرانی. دلم برای دلت بی طاقت است رفیق. نمیتوانم تصور کنم کسی که همیشه شروع کننده لحظه های خوش است، حالا در ماتم فرور فته است. غم داری... عزا داری... دریا دریا گریه داری... میدانم...

اما میدانی، من به دعا اعتقاد دارم. به چند پست اخیرت نگاه کن، که چند صد نفر "روحشون شاد" گفتن. نگاه کن که چند نفر فاتحه خوندن و به آسمانها فرستادن. تو ببین که چقدر آیه قرآن برایشان هدیه فرستاده شد. من مطمئنم و ایمان دارم که منزل جدید پدرت چراغانی شده... یک آدم مگر چه میخواهد؟ غیر از این است که سربلند زندگی کند و آن دنیا هم در نور و شادی غرق باشد؟

میدانم اینها برای تو مرحم نمیشود... میدانم که پدرت را میخواهی. اما روزی که او رفت، رفت که در جشن تولدی که در دنیای دیگر برایش گرفته شده بود شرکت کند. این طرف ما گریه میکردیم و آن طرف دست افشانی از حضور و ورود مردی بزرگ...

جسم پدرت را به خاک سپردی اما مگر روح اسیر تن میشود؟ مگر آن مرد بزرگ این چنین تمام میشود؟ حالا میدانم که چهره پدرت را قاب کرده ای و گوشه قلبت گذاشته ای. میدانم که جای جای خانه را دنبال نگاه و لبخندش میگردی. اما امشب به آسمان نگاه کن. اولین ستاره ای که چشمک زد برایش دست تکان بده. پدرت است که دارد به تو لبخند میزند...