باور نمیکنم که مرگ پایان قصه باشه...

بابک... نمیدونم چی میتونه الان این درد بزرگ رو تسکین بده. وقتی خبر رو خوندم بدون تعلل فقط شماره ات رو گرفتم. اصلا مغزم کار نکرد که کسی که پدرش رو دو ساعت پیش از دست داده میتونه حرف بزنه یا نه... اصلا فکر نکردم کسی که بزرگترش رو از دست داده الان اصلا توان داره با من حرف بزنه یا نه... اصلا من فکر نکردم که وقتی آقای اسحاقی با اون لبخندهای قشنگش دیگه توی اون خونه نیست کسی حوصله داره به یه تلفن جواب بده یا نه...

انقدر شوکه بودم که نشد به همه اینها فکر کنم... انقدر هنگ بودم که فقط اشکهام رو پاک میکردم که شماره ات رو اشتباه نگیرم... من زنگ زده بودم که تسلیت بگم، اما صدای گریه هایی که توی خونه پیچیده بود زبانم رو بند آورد... صدای هق هق هممون با هم قاطی شد...

نمیدونم باید چجوری به خانواده اسحاقی تسلیت گفت... نمیدونم چجوری باید به مامان ناهید، به نرگس، به مهربان، و به تو... تسلیت گفت... فقط با تمام وجودم، از خدا میخوام که به تمام خانواده مهربونت صبر بده و روح آقای اسحاقی شاد و در آرامش ابدی باشه...

آقای اسحاقی حتی برای آمدن و رفتنش هم وزن و قافیه را رعایت کرده (تولد : دی ماه 29    وفات : دی ماه 92 ) ... آقای اسحاقی شاعر بود و شاعر ماند...

تسلیت به خانواده عزیز اسحاقی...