گذر از تاریکی

شبها برای خواب باید بروم، یعنی برویم بالا. اینجا از آن خانه چهار خوابه مان خبری نیست. سه اتاق دارد که یکیشان به قدری سرد است که عملا استفاده نمیشود و ما میمانیم با دو اتاق دیگر... معمولا من آخرین نفری هستم که میخوابم. تعجبی هم ندارد، بیکارترینشان منم... تا پاسی از شب لپ تاپ روی پایم است و چرخ میزنم و چرخ میزنم تا خوابم بگیرد.

وقتی میخواهم بخوابم تازه داستان شروع میشود. باید چراغها را خاموش کنم. پروسه ام به این صورت است که اول چراغ پله ها را روشن میکنم، بعد چراغ هال را خاموش میکنم. دقیقا روی سومین پله که رسیدم، چراغ پله ها را خاموش میکنم. نور موبایلم را روشن میکنم و تلاش میکنم تا ده پله باقی مانده را با نور موبایل بالا بروم. و هر شب به محض خاموش شدن چراغ و روشن شدن نور موبایل و افتادن سایه بلندم روی دیوار کناری، ذهنم پرتاب میشود به تمام فیلمهایی که در تاریکی اتفاقی برای قهرمان داستان می افتد...

چند قدم جلوتر اتاقمان است...