کتاب چهره ناقلا

عکس- دوستی - احوالپرسی - دیدار - مناظره... هر آنچه شما فکرش را کنید در همین بلاگرفته اتفاق می افتد. نمیتوان منکر پیشرفت راه های ارتباطی شد. حتی نمیتوان جلوی فناوری را گرفت. تا بوده تکنولوژی در خدمت بشر بوده و راه ها را همواره آسان کرده. خیلی هم خوب، خیلی هم قشنگ، اصلا دلنشین. شما فرض کن قرار بود به پای کبوتر نامه بر، کاغذی مبنی بر "احوالپرسی و ملالی نیست جز دوری شما و پاره ای دیگر از مذاکرات" بفرستی برای پروین خانم آن سوی مرزها... خب این کبوتر آیا میرسید، نمیرسید، گرسنه میشد، تشنه میشد، اصلا اسیر دست کبوتر بازها میشد، هدف شکار قرار میگرفت و یا طعمه گربه ای چیزی... حالا اینکه بدون تکنولوژی ما با پروین خانم آن سوی مرزها چطور آشنا شده ایمش دیگر به خودمان مربوط است! در این راستا بسیار قدردان تکنولوژی و دار و دسته اش هستم و روی ماهشان را میبوسم.

آما یک جاهایی دیگر شورش را در می آورد، جوری که دلت میخواهد تا صبح گریه کنی... نه نه ژانر را عوض نمیکنیم. یعنی منظورم این است که بابا جان، پدرت خوب، مادرت خوب، آخه دیگه این چه مدلش است؟ برای من زده "یور فرندز لایک دیس پیکچر!" میروم نگاه میکنم و میگویم به به آفرین دوست خوش سلیقه من. بعد میگویم، آخر آدم نا حسابی - خودم را عرض میکنم -تو حتی نمیدونی الان دوستت داره اونور دنیا چکار میکنه... به چه درد من میخوره که این بچه الان چه عکسی رو دوست داره... اصلا اون هیچی... این یکی دوستمان که همین زیر گوشمان است. برای من زده رفته قشم. یعنی روی نقشه اش زده بود. حتما یک قرتی بازی جدید است که اون تو ردیابیت میکنن کجا میری و از کجا میای. بعد میگویم آخر پدر آمرزیده جواب تلفن سه روز پیشم را نداد، میخواهم چه کنم که بدونم الان رفته قشم؟ حتما کلی دلفین هم از نزدیک دیده(خوش به حالش).

جونم واستون بگه همین مادر بزرگم که شبها ساعت ده نشده خواب بود، الان شش ماه آزگار است که میبینم ساعت یازده و خرده ای است و او دارد همینجور فرت و فرت مطلب شیر میکند. یعنی گاها که سری میزنم و یا وقتهایی که منزلشانم به چشم میبینم. بی انصاف عضو انواع و اقسام گروه ها هم شده!! بعد یکجوری لپ تاپ را روی پایش تنظیم میکند و با دقت این انگشت اشاره اش را روی کیبورد میزند که دلت میخواهد همانجا ماچش کنی بگی آخه تو چقدر آپ تو دیتی! (تازه گفته برایش اسکایپ هم نصب کردند با دوستش در امریکا صحبت میکند. گفتم در جریان باشید!). یک فامیلی هم دارم همیشه به فیس بوک ( بر وزن همیشه به یراق مثلا ). بعد شما تا دست توی دماغت میکنی مخابره اش میکند به آن یکی فامیلمان در استرالیا و آن یکی در انگلیس و همه با هم در اقصی نقاط دنیا میدانند در فلان ساعت یک انگشتی که از بخت بد متعلق به بنده هم بود رفت توی دماغمان! حالا اینهایش بماند، در به در بود دنبال پسر عمه کوچکم میگشتیم و پیدایش نمیکردیم. بعد دیدیم عکس نامزدش را گذاشته در فیس بوک و ماشالا چه خوشگل هم شده (دختر را عرض میکنم)، همانجا بود که یادمان رفت چه کاری داشتیم اصلا با پسر عمه مان... 

درد دل زیاد دارم، اما شما که چشم هایتان را از سر راه نیاورده اید. بروید یک دوری بزنید باقیش رو بعدا براتون تعریف میکنم...