بچه ها را جدا کنید

امروز برای کاری رفته بودم قلهک. اونجا پسرکی بود به اسم معروف. داشت نقاشی میکشید. نقاشی اش رنگ داشت. پسرک مرتب و تمیز بود. یک ترازو، چند مداد رنگی و یک کیف و مقداری خرت و پرت تمام داراییش بود. رفتم جلو و باهاش حرف زدم. پسرک میخواست برود کلاس ششم، معدلش هم به قول خودش خوب شده بود و بین آنهمه بیست فقط یک نوزده گرفته بود. وقتی حرفهایم تمام شد گفتم میتوانم از تو عکس بگیرم؟ گفت آره و مرتب تر از قبل نشست و به من نگاه کرد... مامان گفت بروم روی ترازو چقدر پولش میشود؟ پسرک گفت " هر چی دلت میخواد..." مامان هم پول را داد و گفت "اگر وزنم خیلی بود نگی ها" و هر دو خندیدند. همان لحظه مرد مسنی - شاید 60 ساله - گفت "خانم، 90 کیلویی" و همه خندیدیم. به من رسید و جلوی پسرک گفت: دخترم از شما گله دارم. گفتم چرا؟ گفت از زیبایی ها عکس بگیر. چرا از غم عکس میگیری؟ از امید عکس بگیر، نه از این افغانی ها... با ناراحتی گفتم "از زیبایی لبخندش عکس گرفتم. چیزی از این زیباتر اینجا ندیدم."

حالا که به عکس دقت میکنم میبینم معروف لبخند نزده بود، او فقط نگاه کرده بود...