تمام دوستان ندیده من

بابک جان لطف کردند و اینجا ما رو به چالش کشیدن که پنج نفر از بچه هایی که دوست دارید ببینید رو نام ببرید. بعد من خیلی با تمدن نشستم فکر کردم. با خودم گفتم پنج تا؟؟؟ فقط پنج تا؟؟ خیلی راحته که... خانم و آقایی که شما باشید، از اونجایی که بسیاری از دوستان نازنینم رو دیده بودم کمی خوشحال شدم که لیستم مختصره. آقا شما بگو دوتا. کاری نداره که...

هیچی شروع کردم به نوشتن... پنج تای اول رو نوشتم دیدم جان؟؟!! اینکه یک دهم دوستانی است که دلم میخواد ببینمشون... بعد با ترس و لرز رفتم لیست سه تایی بعدیم رو نوشتم... بعد باز دیدم یکی جا موند با خجالت فراوان بعدی رو هم نوشتم. باز دیدم لیستم ادامه داره...

هیچی دیگه روم نشد باقیش رو بنویسم. گفتم الان میگه عجب تو آدم بی قانونی هستی. برای همینه مملکت درست نمیشه دیگه. تا من هستم که جای پنج تا ، 10 تا مینویسم، معلومه جامعه اصلاح نمیشه... خب من اینجا توی یه کامنت نمیتونم قانون رو رعایت کنم، بعد شما میخوای توی جامعه بزرگتر رعایت کنم؟؟ انتظاراتی داری از من ها!!!

این شد که دست به کار شدم اینجا یه لیست درست کنم از دوستان ندیده عزیزم. و بگم خیلی دوست دارم تک تکتون رو ببینم، بدون احتساب اولویت نام زیباتون...

فرشته های عزیزم                                               نرگس 20

جزیره                                                                ری را

مامانگار                                                             باغبان

نیمه جدی                                                         بازیگوش

فاطمه شمیم یار                                                 snowman                               

عاطی                                                               کیانا

خاله سوسکه                                                     عارفه

طودی                                                                رعنا

آذرنوش                                                             خانم امینی عزیز

آرشمیرزا                                                           خانم زائر بزرگوار                      

سهراب                                                             دنیز

امیرحسن افرند                                                  پری که قولهاش رو نمیخوره

حمید باقرلو                                                       چپ دست

گل آفتابگردون                                                    منصوره کودک فهیم

مریم                                                                بانو     

سمیرا نهاوندی                                            

رها مامان دیانا

فرناز آیینه ای در من

میثا شازده کوچولو

وانیا

ژولیت

حنانه فلوت زن

*هنوز هم مطمئن نیستم که لیستم کامل باشه. همچین آدم نامطمئنی هستم من...

* با تشکر از بابک، مهربان، تیراژه، پروین خانم، الهه، هاله، محمد، فرزانه، آقای جعفری نژاد و روناک عزیزم، میلاد، آقای پیرزاده، کوروش، هلیا، آقای باقرلو و مریم عزیز، آوا، مامان ناهید، نرگس اسحاقی، مریم شیرزاد و دیگر دوستانی که دیدمشون و نیازی به آوردن اسمشون نیست (چقدر هم نیاوردم !!)

* و اینکه من هرکسی که باهاش در ارتباطم رو دوست دارم ببینم خب...

*مینوشتم کل بلاگستان، آبرومندانه تر بود...

*دیدین گفتم مطمئن نیستم لیستم کامل باشه. بفرما yasna  رو یادم رفته بود...

نزدیکهای صبح، خواب عجیبی دیدم. دهانم باز و یکی از دندانهای پایینی ام کج شده و کمی خون آلود بود...

صبح تعبیرش را از شخصی پرسیدم. گفت کسی از تو دلخور است. راست میگفت...

خیالبافی های شبانه

میشد الان توی قایق یا کشتی، نمیدونم دقیقا، نشسته باشم و یک عالمه دلفین اطرافم بالا و پایین بپرند و مثل همیشه بخندند. میشد تا صبح روی امواج آب باهاشون برقصم...

یا روی یک تخته سنگ کوچولو رو به روی دریا نشسته باشم. صبح باشد. صبح خیلی زود. خیال ظهر شدن هم نداشته باشد... اصلا زمان متوقف شود. امواج آرام باشد و ملایم به پاهایم بخورد. من فقط در سکوت به دریا نگاه کنم...

یا نه... یک کوچه باغ باشد. بزرگ و پر از برگ و آرام... انتهایش به یک رود کوچک و زلال برسد. من باشم و من... و صدای آب و یک نسیم ملایمِ خنک...

نه... خیال به درد الان نمیخوره... فقط میتونه رهات کنه از این دنیای واقعی تا لحظاتی یادت بره که در اطرافت داره چی میگذره...

*03-07 - 03-17 ...

مکاشفات

من تازگی ها یک کشفی کرده ام و فهمیده ام نمیشود طرز فکر آدمها را تغییر داد. چی؟! شما میدانستید؟! جدی؟! یعنی همه تان با این دید با آدمها در ارتباط بودید؟! خب من دیر فهمیدم... دیر فهمیدن هیچ هم بد نیست، هرگز نفهمیدن بد است!

مثلا به این درک رسیده ام که تو نمیتوانی به کسی بگویی فلان کار را بکن و بهمان کار را نه. نمیتوانی از او بخواهی این حرف را بزن و آن را نه. حتی نمیتوانی بگویی من از فلان کار تو بدم می آید. تو فقط میتوانی روی رفتار خودت حکومت کنی. البته میتوانی از آنها که خوشت نمی آید فاصله بگیری. و یا حتی ازشان متنفر شوی. اما هیچوقت نمیتوانی به پسرک طبقه دوم که مدام زنگ میزند تا نامه فلان شهرداری را پیگیری کند و هزار بار در یک جمله اش میگوید "شما خوب هستی"، بگویی "بیخیال حال من و جد و آبادم شو، خوبیم به ولله..." فقط میتوانی محکم جواب بدهی "ممنون، نیامده هنوز..." یا نمیتوانی به دخترک قرمز پوش ِ مانتو چین چینی بگویی "آنقدر جلوی چشم من قر و قمیش نیا، به خدا من هم دخترم مثل تو..." فقط میتوانی چشمهایت را برگردانی طرف مانیتور خودت... یا مثلا به خانم ایکس بگویی "بازی تمام شد... من که میدانم پشت این رفتارهای مهربانانه ات چه افکار شومی پنهانه"، تو فقط باید تشکر کنی از رفتار متظاهرانه اش و تنها کاری که ازت برمیاید باور نکردنشان است... یا حتی به آقای ایگرگ بگویی"به تو ربطی ندارد چند بار تلفنم را دستم میگیرم و میروم بیرون، حسودی ات میشود اینهمه دوست دارم؟؟"، نهایتش میتوانی بگویی "تلفن است دیگر، برای حرف زدن..." و یک لبخندِ احمقانه چاشنی اش کنی. 

میبینی؟ من اینها را تازه فهمیده ام. تازه میخواهم کمی از حماقتم هم کم کنم، و تازه ترش اینکه کمتر حرص بخورم. البته هنوز بلد نیستم چطور میشود کمتر حرص خورد، ولی حتما یک راهی دارد...

یکسال گذشت

امروز دقیقا یکسال از اولین روزی که پا به این شرکت گذاشتم، گذشت... هیچکس باورش نمیشد. همه میگفتند دلی انگار دو ماه پیش اومدی... خودم هم تا تمدید قرار دادم باورم نشد...

روز اولی که آمدم هیچ فکر نمیکردم بتوانم با این آدمها کنار بیایم. در اینکه سخت با آدمهای جدید میتوانم ارتباط برقرار کنم هیچ شکی نیست اما اینها هم کمی عجیب و غریب بودند در نظرم. اما الان اوضاع فرق کرده. هرچند از کارم راضی نیستم اما فضا برایم دوستداشتنی شده.

بخشی که در آن کار میکنم یکسری جوان هم سن و سال هم هستیم. شما تصور کن دهه ی شصتی هایی که حالا همه بزرگ شده ایم، بچه های دیروز شده ایم همکار های امروز... محیط جالبی است. همه یکسری رفتارها و خاطرات و عکس العمل های مشترک داریم. کمتر جایی دیده ام که تمام کارمندانش هم ردیف باشند. اینجا از متولد 58 داریم تا 68 ... حال و هوای خاصی است اگر کسی از زاویه ای خارج از گود بایستد و نظاره گر رفتارهای ما باشد... معمولا بچه های طبقات دیگر زیاد به این موضوع اشاره میکنند که اینجا متفاوت است.

گاهی دنبال هم میدویم، جیغ میکشیم، دعوا میکنیم، میخندیم، عکس میگیریم، شیطنت میکنیم... خلاصه کم آتش نمیسوزانیم. البته لازم به توضیح نیست که من مظلوم و معصوم فقط مینشینم و نگاهشان میکنم...

از برایند کار راضی ام، از همکار هایم نیز... اما از مدیرم نه (یه حسی بهم گفت باید اعلام کنم حتما!)... امروز اولین روز از دومین سال فعالیتم در این شرکت را آغاز کردم...

*اینجا بازی گل آفتابگردون عزیز رو انجام دادم.