مکاشفات

من تازگی ها یک کشفی کرده ام و فهمیده ام نمیشود طرز فکر آدمها را تغییر داد. چی؟! شما میدانستید؟! جدی؟! یعنی همه تان با این دید با آدمها در ارتباط بودید؟! خب من دیر فهمیدم... دیر فهمیدن هیچ هم بد نیست، هرگز نفهمیدن بد است!

مثلا به این درک رسیده ام که تو نمیتوانی به کسی بگویی فلان کار را بکن و بهمان کار را نه. نمیتوانی از او بخواهی این حرف را بزن و آن را نه. حتی نمیتوانی بگویی من از فلان کار تو بدم می آید. تو فقط میتوانی روی رفتار خودت حکومت کنی. البته میتوانی از آنها که خوشت نمی آید فاصله بگیری. و یا حتی ازشان متنفر شوی. اما هیچوقت نمیتوانی به پسرک طبقه دوم که مدام زنگ میزند تا نامه فلان شهرداری را پیگیری کند و هزار بار در یک جمله اش میگوید "شما خوب هستی"، بگویی "بیخیال حال من و جد و آبادم شو، خوبیم به ولله..." فقط میتوانی محکم جواب بدهی "ممنون، نیامده هنوز..." یا نمیتوانی به دخترک قرمز پوش ِ مانتو چین چینی بگویی "آنقدر جلوی چشم من قر و قمیش نیا، به خدا من هم دخترم مثل تو..." فقط میتوانی چشمهایت را برگردانی طرف مانیتور خودت... یا مثلا به خانم ایکس بگویی "بازی تمام شد... من که میدانم پشت این رفتارهای مهربانانه ات چه افکار شومی پنهانه"، تو فقط باید تشکر کنی از رفتار متظاهرانه اش و تنها کاری که ازت برمیاید باور نکردنشان است... یا حتی به آقای ایگرگ بگویی"به تو ربطی ندارد چند بار تلفنم را دستم میگیرم و میروم بیرون، حسودی ات میشود اینهمه دوست دارم؟؟"، نهایتش میتوانی بگویی "تلفن است دیگر، برای حرف زدن..." و یک لبخندِ احمقانه چاشنی اش کنی. 

میبینی؟ من اینها را تازه فهمیده ام. تازه میخواهم کمی از حماقتم هم کم کنم، و تازه ترش اینکه کمتر حرص بخورم. البته هنوز بلد نیستم چطور میشود کمتر حرص خورد، ولی حتما یک راهی دارد...