عقب مانده ها

یک هفته قبل از عید یکی از بهترین دوستانم رفت مشهد تا جشن عروسی اش را برگزار کند و راهی خانه بخت شود. از آنجایی که هفته پایانی سال بود و عملا مرخصی بی مرخصی، نشد که زیباترین لحظات زندگی اش را درکنارش باشم. هرچند که تمام آن روز حواسم پیشش بود و دلم تنگ و چشمهایم تر...

بعد از چند روز با هم حرف زدیم و از آنجایی که خطش مشکل داشت، گفت وقتی به منزل رسید با من تماس میگیرد. از قضا آن شب چند بار کسی با شماره ای ناشناس با من تماس گرفت ولی با وجود همهمه ای که آن سوی خط بود صدایی از شخص تماس گیرنده به گوش نمیرسید.. پیش شماره را که چک کردم متوجه شدم از مشهد هست و با خودم گفتم خب حتما دوستم تماس گرفته و خط ها باز مشکل دارد و صدایش نمی آید. چند بار تلاشم برای برقراری ارتباط بی نتیجه بود...

گذشت... یک هفته ای گذشت تا باز تلفنها شروع شد و باز هم نرسیدن صدا و همهمه ی پشت خط و... راستش کلافه شده بودم، هم از ناتوان بودن در برقراری ارتباط با دوستم و هم از این تماس های مکرر و بی نتیجه و اعصاب خردکن... تا پنجشنبه گذشته که خلاصه شخص مورد نظر به سخن آمد و خودش را معرفی کرد... یک مزاحم تلفنی بیکار... هم متعجب شدم و هم متاثر، چرا با وجود این همه پیشرفت و امکانات هنوز باید دست به دامان تفریحات چند دهه قبل شد...