با امید فرداهای بهتر... به شرکت بر میگردیم

گزارش زنده و مستقیم بنده را از واپسین لحظه های روز چهارم فروردین میخوانید. فقط اگر کمی رشته های اعصاب و روانتان روی هم افتاده و یا اتصالی کرده و یا کلا همینجوری بیخودی اعصابتان را قرض داده اید به دیگران و در فقدانش میسوزید، نخوانید این پست را که نه تنها گره ای نمی گشاید بلکه بیم آن میرود که گره ای تازه بیفزاید عشق، آهان نه عشق که نه، همین پست...

عارضم خدمتتان که در واپسین لحظات روز بیست و هشتم اسفند همچین بشکن و بالا انداز و قر تو کمر گفتیم خب خدا را شکر که میرویم و شش روز چشممان به چشم خیلی ها نمی افتد و حسابی خوش میگذرانیم و استراحت میکنیم و عقده های درونیمان را یکی پس از دیگری میگشاییم در این تعطیلات. البت که چشممان به چشم خیلی ها در محیط کار نیفتاد و بسی خوش گذراندیم و دانه دانه عقده های درونیمان را گره گشایی کردیم اما از خدا که پنهان نیست شما هم خودی هستید، یک غمی مرا فراگرفته که نگو و نپرس...

حالا چرا؟ آفرین خوشم می آید که همیشه سوالاتتان را به جا مطرح میکنید و همینجور کار و زندگی را رها میکنید و دست زیر چانه میگذارید و چشم از مانیتور برنمیدارید تا من جواب بدهم(آره جون خودم!!). از روز اول عید هرکسی بنده را دید، بعد از چاق سلامتی اولین سوالی که از ذهنش گذشت این بود که از کی میری سر کار؟ آخه عزیزم، جانم،خانم من، آقای من، من جای شما را تنگ کرده ام مگر که انقدر پیگیر کار من هستید؟ حقوق من را میدهید؟ ترس دارید از زیرکار در بروم؟ خوبه منم هی بیام از چیزهایی که بدتان می آید سوال بپرسم؟ نه جان من خوبه؟ 

خلاصه اینکه از همان روز اولی من هی خودم را میزدم به آن راه که لذت تعطیلاتت را ببر و هی آنها آن محیط جذاب و دوستداشتنی را جلوی دیدگان بنده نقش میکردند...

جان مطلب اینکه فردا راهی کار هستم. دلتون خنک شد؟ الان راضی هستید؟ دیگه مشکل حله؟