در گیر ِ خود ...

دلم میخواست دیروز فرمان را از دستت نمیگرفتم ... دلم میخواست امروز همانجایی باشم که تو دیروز تصمیمش را گرفته بودی ... اما امان ... امان از عقل که نمیگذارد تو کار خودت را انجام دهی ... که نمیگذارد تو خوشحالی "لحظه ای " داشته باشی ... که هزار و یک "اما" و "اگر" برایت میچیند و تو را میگذارد توی رو در بایستی ... از آینده میگوید و "چه کنم چه کنم" بعدش ... 

دیروز گذشت ، اما من از تو سخت خواهم گذشت برای تمام عجزی که در برابر عقل داری ... برای تمام بغضی که نگذاشتی اشک شود ... برای گلویی که از حجم آن بغض درد دارد ...

*تقابل عجیبی است تقابل عقل و احساس ... وقتی حست میگوید انصراف بده و خودت را از این جبر رها کن و عقلت میگوید بایست و مقاوم باش ...که با میدان خالی کردن راهی از پیش نمیبری ... که نباید فرار کرد ... باید ایستاد و درس گرفت ...