نبض یک رویا

دوستان عزیزم ؛ احتمالا مشکل در نوع بیان من بوده که بعضی از شما به "توقع" ، "گوش شنوا" ، "نحوه بیان احساسات" و "سوء استفاده" و ... اشاره کرده اید . لازم میدانم توضیح دهم که منظور من صرفا" بیان احساسات به جنس مخالف نبوده و نیست ... هدف ابراز احساسات به آدمهای اطرافمان است . چیزی که خیلی از ما خودمان و طرفمان را از گفتن و شنیدنش محروم میکنیم . به فرض اگر برادرتان امروز خوش تیپ تر از همیشه است ، چقدر خوب است که بیانش کنیم .

همین ...

سالها پیش که غرورم برای خودش برو و بیایی داشت ، اعتقاد چندانی به بیان احساسات نداشتم ... به خیال آن روزهایم ، آدمها بایستی از رفتارم میفهمیدند که دوستشان دارم ... که برایم مهم اند ... که ...

ایام گذشت ... دل آرام هم مثل خیلی از آدمهای دیگر دچار تغییرات خواسته و ناخواسته شد ... درست نمیدانم که کجای زندگی ام و چرا غرورم را جای گذاشتم و ترجیح دادم که باقی مسیر را بدون آن بگذرانم ... شما که غریبه نیستید ، کار تا جایی پیش رفت که معتقد شدم " احساسات را باید گفت ... واگر نه آدمها از کجا بدانند که به چه میزان برایشان عزیزی " ... عجبا ! این همان آدمی است که به "بیان" اعتقادی نداشت و حالا به راحتی به آدمها میگفت که دوستشان دارد ... که برایش ارزشمندند ...

خب ، به شخصه آدم زیاد اجتماعی ای نبوده و نیستم ... به سختی میتوانم ارتباط برقرار کنم و دایره دوستانم محدود است ... اما دوستی هایم عمیق ...  از میان همین دوستان محدود در دنیای واقعی ام ، کسی را دارم که با تمام وجود دوستش دارم ... کسی که از همان برخورد اول - سر کلاس ژنتیک ، درست پنج سال پیش در چنین روزهایی - با آن لبخندش میشد پیش بینی اکنون را کرد ... کسی که تاثیر بزرگی بر زندگی ام گذاشت و خودش نیز میداند ... بس که یادآوری اش کرده ام ... خوبی ها را باید گفت ... دوست داشتن ها را ...

دوستت دارم رفیق ...

* تقدیم به سمیه عزیزم ... خواهر مهربانش چند وقتی است که اینجا مینویسد ...