سلام به روی ماه ات

توی آینه به خودم نگاه میکنم و میگویم امسال هم از راه رسید ... چیزی درونم میلرزد ، کمی دلشوره دارم . اما میدانم که میشود ، که میتوانم ...

به یکسال گذشته فکر میکنم و به روزهایی که گذراندم ... نمی خواهم بی جهت فضا را معنوی جلوه دهم ، نه ، اما گاهی اینطور می شوم . آدم  خودش را که گول نمی زند . اتفاقا بین من و معنا هیچ رابطه ی منطقی ای نمیشود پیدا کرد . اصلا من کجا و عرفان و معنویت کجا ... این روزها فقط میخواهم خودم را کمی قانع کنم و با خدا سر و کله بزنم . هی من به او بگویم "این چه شد؟" و هی او به من بگوید "آن چه شد؟"  من از او بپرسم "چرا؟" و او به من بفهماند "چگونه" ... چقدر این روزهایم پر شده است از "هر چه بر سر ما میرود ارادت اوست "... ارادت ... محبت ...  چقدر دلم میخواهد گاهی تنگ در آغوشش بگیرم و همانند بچه ها بهانه بگیرم ... چقدر دلم میخواهد روزی خلاصه این مهر سکوت بشکند و بتوانم به زبان بیاورم تمام آنچه را که همیشه و همیشه در سکوت و با نگاهم به آسمانش گفتم ...

خاصیت این ماه نمیدانم چیست که بیشتر یادت میکنم . هرچند که مگر میشود بی یادت سر کرد ؟ چطور انکارت کنم وقتی جاری هستی در لحظه هایی که عجیب نیاز دارم به نیرویی قوی تر از آنچه در اطرافم است ... چطور چشم ببندم بر دیدنی هایی که میدانم از سوی تو به سمتم آمده ...

باور کنی یا نه ، باورت دارم و میدانم  فقط و فقط محبت ارزانی میکنی حتی اگر اسیر ِ "اما" و "اگر" و "چرا" و "چنین" شوم ... حتی اگر ماه میهمانی ات آمده باشد و من هنوز شال و کلاه نکرده باشم ...

*این آهنگ ...