مهمان ناخوانده

اینکه از کی میاد و تا کی میمونه و چجوری میاد و چجوری میره و اصلا میره یا نمیره و اینهاش رو نمیدونم . خیلی شیک میاد و کنگر خوران و لنگر اندازان ، مینشیند در معیتتون و حالا بیا و درستش کن . همینجوری الکی ِ الکی هم نه ها ! عواملی ، وسایلی ، افرادی و شرایطی دست به دست هم میدهند تا اعصاب شما را خط خطی و این مهمان را پایبند کنند و تا به خودت میای میبینی واویلا ... وسط این آشفته بازار ، مهمان جان را کجای دلت بذاری و کاسه چه کنم ، چه کنم است که این دست و آن دست میشود ! و البته مثل ِ " مهمان عزیز است چون نفس ... " لق لقه زبانتان ...  این روایت ، تصویر گر روزگار خوش ِ شناخت مهمان است ... "شناخت مهمان" ... بله درست خواندید . این سکه روی دیگر هم دارد . جانم برایتان بگوید که ؛ دیده اید آن دسته از مهمانان را که نرسیده صاحبخانه می شوند و ماندگار؟ ... و این روند تا آنجا ادامه می یابد که به کل فرضیه ی "ایشان مهمان یکی دو روز است " خط میخورد و " آمده است که بماند " حتمیت میابد .

حالا این میون اگر ادم زرنگه ی داستان نباشی ، کلاهت پس معرکه است و باید بهترین اتاقت را خالی کنی و دو دستی که چه عرض کنم ، با تمام وجود تمام امکانات را در اختیارش قرار دهی نیز ...

فرض بر نشناختن مهمان ... باید به یغما رفتن خانه و زندگی را به نظاره نشست ؟ که اگر اینطور باشد ، کسی که قدر دان و دلسوز کاشانه اش نیست ، غم خوردن ندارد ... اما روی دیگر ، آستین بالا زدن دارد و رو در رویش ایستادن و بیرون پرتاب کردن جول و پلاسش ...

میگویند مهمان ناخوانده مدرنیته است ، پس حتما گریبانگیر آدمهای روزگار مدرن است ... مرفه های بی درد ... مسکینان پر درد ... شعار زده ها ... ، آنها که زیاد میدانند ... حتی آنها که هیچ نمیدانند ، روشنفکران ... روشنفکر نماها ...

دروغ چرا ، هیچوقت نفهمیدم اویی را که با افسردگی هم زیست شده ... دلیل بیاورد ... درد دارد ؟ بی پولی ؟ مریضی ؟ شاکی است و قربانی ؟ چه هست که باقی نیستند و ندارندش ؟ کجای زندگی را کم آورده که بقیه نیاوردند ؟ چه چیز کم است که تن میدهد به این لعنتی ؟ مگر غیر از این است که "خواب ، خواب می آورد " ؟ پس حتما "غم ، غم می آورد " . شعار تفکر مثبت و دید ال و انرژی بل را نمیدهم . با این هم که دل به نشاط باش و بشکن و بالا انداز زندگی را به هیچ حساب نکن مخالفم ...   فقط یک کلام "پر به پر این افسردگیه بی همه چیز ِ عصر مدرن نده " ... هر کاری میشه باید کرد ... حرف بزن ... بنویس ... چند روز سکوت کن ... به چیزی یا کسی پناهنده شو ... فکر کن ... گریه کن ... بزن ... بشکن ... فریاد بکش ... کی میگه غم نیست ؟ درد نیست ؟ کیه که ادعا کنه یه روزی اونقدر دیوارهای این دنیا براش تنگ نشده که استخوانهاش ترک بخوره ؟ کدوم از ما هستیم که یک روز نگفتیم ای خدا "کات" رو بده و خلاص ...

نه به "گلستان" بودن دنیا معتقدم و نه به "خاکستری" فردا ... غصه را میفهمم ، درد را کشیده ام ، حال بد را درک میکنم ، سیلی ایام را خورده ام . حتی روزهایی دارم که دلم بنی بشری را نمیخواهد ... اما افسرده ماندن در کتم نمی رود ...

*عکس : فشم - 2 / مهرماه / 90