ای سایه ی خدا ، زیر سایه ات خدا نشسته است...

*مادر ، کلمه سنگینی است و پربار ، اونقدر عظیم که با هربار گفتنش بی اغراق بغض میکنم . روز مادر به مامان سمیرای نازنینم ، خانم زائر عزیز، مامانگار بزرگوار، مامان ناهید ارجمند و گل ِنرگس اش ، موج بانوی مهربان و مادران عزیز آینده (مومو ، رها پویا، امی ،تلاش) و بانوان و دختران گل بلاگستان مبارک باشه . روح مادران پر کشیده قرین رحمت الهی ...

نه فرشته است و نه پری و نه حتی معصوم ، از جنس من و توست ... از خاک ِ بهشت آمده و به همان خاک باز میگردد ...

به دستانش نگاه کن همانند ماست ، اما گرمایش ... ، قلبش را بشکاف و ببین همانند ما دو بطن و دهلیز و ... اما رقتش ... ، چشمانش هم ، اما نگاهش ... ، لبانش ، اما کلامش ...

عصبانی میشود و دلخور ؛ اما کینه دار نه ...

چه درو میکند که عشق میکارد ؟ از کدام چشمه میجوشد که مهر میبارد ؟ سرسپرده کدام بوستان است که وجودش معطر است ؟

دوستت دارم نه برای اینکه وجودم از توست ، نه برای شب بیداریهایت و نه حتی برای از خود گذشتگی هایت ، برای خودت... برای وجودت ... برای بودنت ... برای تمام روزهایی که رفیقانه قدمم زدی ...