نفس ِ عمیق

از شب قبل که فائزه زنگ زده و گفته میدان فاطمی باید چند لحظه ای با "تو" ملاقات داشته باشد برای گرفتن آن سی دی ای که برادرت برایش آماده کرده بود ، دل توی دلم نیست . خون خونم را میخورد که کاش میگفتم من ساعت یازده به شما میپیوندم ، کاش میگفتم من خودم به کافی شاپ میام ، یا نه،  کاش اصلا گفته بودم من نمیام ! 

خوب دلم نمیخواست با "تو" چشم در چشم بشوم ... اما هیچکدام را نگفتم ، فقط خودم را خوردم ... همیشه همینطورم ، عادت به حرف زدن به دیگران ندارم ، فقط با خودم درگیر میشم ...

صبح سشوار به دست به آینه زل میزنم ، یه نفس عمیق ، سشوار را رها میکنم ... پنکک را برمیدارم، پد اش را دست میگیرم و میفشارمش ، بیخیال اش میشوم و میرم سراغ کمد لباسهایم . مانتوها رو ورق میزنم ، برایم هیچ اهمیت ندارد کدام را بپوشم ، مانتو آبی آسمانی با روسری ساتن سرمه ای رنگ ساده ترین گزینه ی پیش رویم است ، همان را میپوشم .

ساعت 9:30 میشود ، برای رفتن دست دست میکنم . پاهایم باید مرا ببرند که نمیبرند ... به فائزه زنگ میزنم و بی مقدمه بعد از سلام میگویم "من جلو نمیاما" . با خنده میگه "خوب حالا تو ام، نیا ، نوبرشو آورده ، دیر نیایا " و بعد خداحافظی و سکوت ممتد ...

چشمهایم باز است ، پاهایم قدم برمیدارند ، دستانم در تاکسی را می گشایند ، اما من جای دیگرم ...

میدان فاطمی _ ساعت 10:30

همه ایستاده ایم و فائزه منتظر " تو " است ، من به ظاهر بی تفاوت با زهرا گرم صحبتم ، اما چشمانم دو دو میزند که از کدام مسیر میرسی ... وقتی فائزه میگه "اومدن" بی اختیار بعد از نیم نگاهی ، به سمت مخالفت میچرخم و پشت به "تو" می ایستم ... صدای احوالپرسیتان را میشنوم و اینکه فائزه میگوید " جلو نرو ، امروز روزش نیست" ، چند نفس عمیق ... و دلی که با هیچ نفس عمیقی از تلاطم نمی افتاد ...