زیر بارند درختان که تعلق دارند

صد البته من بسی راحتتر از این اتاق 12 متری دل میکنم تا فلان دوستم از آن خانه شیک سه خوابه اش ، با چشم انداز رو به اقیانوس آرام از طبقه بیستم . آهنگ رفتن که میکند ، بار و بنه میبندد و چشم چشم میکند که تمام وسایل را چیده و در و پنجره ها را قفل کرده باشد تا از شبیخون در امان مانند تمام آنچه را که برجای گذاشته است . من اما کوله ام را می اندازم و چمدانم را دست میگیرم و راهی میشوم .

باد که میوزد ، گلها و قاصدکها آزادانه میرقصند و این درختانند که به حکم ریشه باید بمانند و مقابله کنند . 

حکایت آدمها هم همین است . آدمها با هم ارتباط برقرار میکنند و در این روابط اوج میگیرند ، هر چه پیشتر میروند بیشتر در هم ریشه میدوانند و دلبسته تر و وابسته تر میشوند . عمر روابط که دراز میشوند ، دوستی ها عمق میگیرند ، آن زمان است که دیگر نمیتوانی با "ابرو کج کردنی" راهت را کج کنی و "ما را به خیر و شما را به سلامت " بگویی . باید بمانی ، که نه از سر علاقه ، به حرمت همان ریشه . گذاشتن و گذشتن سخت نیست اگر دامن تعلقات کوتاه باشد و زنجیر وابستگی ها هم . ولی وای به آن روز که هزار و یک دلیل برای رفتن باشد و ریشه ای به قدمت درختان چند ده ساله ، اگر بخواهی هم نمیتوانی بگذاری و بگذری . متعلقاتت چنان چنگ در دامانت می اندازند که ماندن را به رفتن ارجح میداری ، کشمکش برای رفتن و ماندن و روزهایی که از پس هم در این میان ، میدوند ...

و چه پر حسرت است بی ریشگی و همواره ساری بودن ... روزها می آیند و میروند بی آنکه هیچکدامشان به او که جاریست متغلق باشد ...

*میخواستم برای یکسالگی وبلاگت پستی درخور بنویسم ، اما متاسفانه با درگیری های اخیر و اوضاع نابسامان اینترنتم ، ببخش این قصور رو بر من ... "کافه تیراژه" یکی از وبلاگهای محبوب من و نویسنده اش یکی از بهترین و نزدیکترین دوستان من است . امیدوارم قلمت ، همچون همیشه جذاب و دوستداشتنی بماند و پاینده و مانا باشی تا همیشه تیراژه عزیزم ...