این ملت همیشه شاد

نشسته ام و دارم چندتا از فایلهایم را مرتب میکنم که با یک صدای مهیبی از جا میپرم ، طوریکه با صندلی 90 درجه میچرخم طرف پنجره . بی اهمیت دوباره برمیگردم سرکارم و تا کمی مشغول میشوم باز دوباره صدای انفجار وحشتناکی به گوش میرسد . سر میچرخانم باز هم چیزی معلوم نیست ، یا حداقل من از اینجا نمیبینم . و این روند تا همین الان ادامه دارد و قلب من با هر بار شنیدن صدا ، یکی کم میزند .

ظاهرا امروز تولد حضرت محمد بوده و به همین مناسبت دو روز تعطیلی و صدای انفجارهایی به مناسبت برپایی جشن در همچین روزی .

خیلی برایم جالب است ، به هرمناسبتی جشن و آتش بازی به راه است و مهم نیست اقلیت باشی یا اکثریت ، تو آزادی آنچه را که دوست داری گرامی بداری . به عنوان مثال ؛ دو هفته پیش رحلت حضرت محمد بود و همزمان شب سال نو چینی ها ، به قدری آتش بازی کردند که تمام آسمان تا تقریبا 3 صبح روشن بود .

مردمانش همیشه متبسم هستند و این برای منی که در کشورم مجبور بودم برای بعضی افراد همیشه ابرو درهم کشیده باشم و احیانا گاهی پشت چشم نازک کنم ، بسیار عجیب است . بخندی یا نخندی ، لبخند تحویلت میدهند و من همواره درحال قیاس کردن با اهالی سرزمینم هستم که به محض چشم در چشم شدن ، نگاه میدزدیدند که مبادا مجبور شوند لبخندی هرچند کمرنگ به گوشه لبانشان بیاورند .

رنگ لباسها و آرایش صورتهایشان - چه آنها که حجاب دارند و چه آنها که ندارند - شاد و زنده است . اساتید دانشگاه از سرخابی و پرتقالی میپوشند تا آبی و سفید و یاسی ! حتی گاهی پیشنهاد میدهند که " برای فلان روز ، آن بلوز سبزت را بپوش ، شادتر است و بیشتر به چشم می آیی " !

خلاصه اینکه با مردمان شادی سر و کار دارم و این یعنی تا حدودی آرامش ، جدا از دغدغه ها و نگرانی هایی که دارم این رفتارشان باعث میشود که با استرس و تنش کمتری کارها را به پیش ببرم .