یه قدم من ، یه قدم تو

چندین و چند سال پیش ، آدمهایی نه چندان محترم که اتفاقا غریبه هم نبودند تصمیم به تغییر و تحول گرفتند . آنها احساس کردند که فضای حال آن زمان غم آلود است و با خود گفتند کاری کنند تا بلکه کمی شادی به جمع خانواده های ایرانی بازگردد . پس اینگونه بود که تیشه به دست گرفتند و بر ریشه وحدت ملت کوبیدند و با خاک اره های آن درخت کهن ، چپر هایی برای دورهمی ها ساختند و بساط خود را پهن کردند . آن لطیفه هایی که قرار بود لطیف باشند و نغز ، از قضا قومیت ها را نشانه رفت و تلخ شدند و تلخ .

داستان این تلخی به جایی رسید که بعضی از فرزندان این آب و خاک از ترس تحقیر ، از اصالت خود فراری شدند . اگر من و تو یادشان بیاوریم که هم قوم هایشان چقدر بزرگ بودند ، این بار با افتخار سر بالا میگیرند و اصیل تر از همیشه قومیتشان را فریاد میزنند .

یه روز یه ترکه ...

آره یک روز یک ترکه بود از خطه آذربایجان که با رفیقش و لشگری که به راه انداخت ، آنچنان مشروطه و آزادی را فریاد زد که تا اکنون نامشان دریادهاست .

آره یک روز یک ترکه ، که البته یک شهر بود ، برای دریاچه ارومیه به پا خاست و آنقدر این اتحاد محکم بود که با ضرب و شتم جوابشان را دادند ...

یه روز یه رشتیه ...

آره یک روز یک رشتیه بود که اسمش میرزا کوچک خان جنگلی بود و برای آزادی در این مملکت جنگید و جنگید تا کشته شد . بعدها به یاد و نامش کوچه ها نامگذاری کردند که هرچند کافی نیست اما شاید برای به یاد ماندن بزرگی اش بد نباشد .

یه روز یه لره ...

آره یه روز یه لره بود که اسمش کریم خان زند بود . کسی که سلسله زندیه را بنا کرد و شد غمخوار مردم سرزمینش ، تا جایی که وکیل الرعایا لقب گرفت و اتفاقا مردی با لیاقت و درایت بود .

یه روز یه قزوینیه ...

آره یه روز یه قزوینیه که اسمش دهخدا بود ، شد علامه شهر و دایره المعارفی تالیف کرد که تا کنون نظیرش را ننگاشتند و شد مرجعی برای زبان پارسی و بعضی ها بودنش را تاب نیاوردند و از سایتش فیل رد کردند تا زبانمان بیش از پیش حفظ نشود !

*به غیر از مقدمه که نوشته خودم است ، این متن در قالب یک ایمیل به دستم رسیده بود. تا حدودی تغییرش دادم تا برای آنها که خوانده بودند تکراری نباشد ولی حرف همان است ...