کودکم لبخند میزند

چند روز پیش طبق معمول داشتم به وبلاگ ها سر میزدم که این پست فرشته توجهم رو جلب کرد .از اونجایی که در نقاشی کشیدن به هیچ عنوان استعداد ندارم ،بیخیال شرکت در بازی شدم . اما فرداش یه حس کودکانه اومد سراغمو وادارم کرد تا برم پاستل هام رو از اعماق کمد بیرون بکشم و شروع کنم به کشیدن کودک درونم .با خودم گفتم به هیچی فکر نمیکنم و فقط میذارم کودکم نقاشی رو پیش ببره !

وقتی نقاشی تموم شد از نتیجه کار خندم گرفت .  یه آدم بزرگ ،  یه سری پاستل های رنگی که پخش و پلا بود دورم،  یه دخترکی با لبخند که محو من شده بود .حسم وصف نشدنی بود . حالا باید چیزی مینوشتم . بی درنگ جمله ای رو که بهش معتقد بودم رو نوشتم . اما ازش عکس نگرفتم و نفرستادمش .

تا اینکه دیروز طی صحبتهایی با یک دوست عزیز ، تصمیم گرفتم بفرستمش و فرستادم .

به ترتیب الفبا ،آناهیتا،تیراژه،علیرضا،کیامهر و مهربان عزیز از دیگر دوستانی بودند که با کودکشون به این مهمونی اومدن . حالا اگه دوست دارید با کودک درونم آشنا بشید لطفا تشریف ببرید به ادامه مطلب ...