کلا

توی زندگیم آدم کلی نگری هستم و همین که از کلیات قضیه سردر بیارم برام کافیه. مثلا اینکه بفهمم آدمی که باهاش سر و کار دارم خوبه یا بد (بد نه ، خاکستری ) کفایت میکنه و حالا اینکه چندتا خواهر و برادر داره و چند بار خونشون رو عوض کردن و آخرین مدل ماشینشون چیه دیگه به من مربوط نمیشه . توی درس خوندن هم همینجور بودم .اول باید  کل قضیه دستگیرم میشد و بعد دسته بندی میکردم و وارد جزء به جزء موضوع میشدم .که چه کار طاقت فرسایی بود .اصلا وارد جزئیات شدن به نظرم سخت ترین کار دنیاست .

مثلا اگه برم خونه یکی و بعدش ازم بپرسند که خونه فلانی چه شکلی بود ؟در جواب احتمالا همینو میتونم بگم که : دلباز بود ویا دلگیر بود ! حالا اینکه چندتا فرش کف خونشون پهن بود و مارک فنجونهای پذیراییشون چی بود و میزان قیمت تخمینیه تابلوهاشون چقدر بود و هزار جور اراجیف دیگه ، در تخصص من نیست !

و یا تصور کنید که بخوام یه ماجرایی رو تعریف کنم . ابدا دردی از کسی که میخواد ریز به ریز موضوع رو بدونه دوا نمیکنه . مگر اینکه از قبل بهم سفارش کرده باشن !!

جمعه جایی بودیم و حرف سر همین خصوصیت من شد . در همین حین که داشتند این اخلاق منو نقد میکردند ، یکی از دوستان بهم گفت : " کلی گویی مثل کلیدی میمونه که به همه قفلها میخوره ولی دری رو باز نمیکنه !"

همینطور که در حال هضم جمله گفته شده بودم ، موضوع بحثشون عوض شد و فرصت نشد تا من هم حرفهام رو بزنم .فرصت نشد که بگم من دلایل خودم و دارم و ترجیح میدم با کلیدم قفلی رو باز نکنم تا اینکه فضول تلقی بشم . ترجیح میدم توی کلیات خودم بمونم تا اینکه در جزئیات زندگی دیگران سرک بکشم !