کاش آسمانتان آبی باشد

صفحه ایمیل هام روبروم بازه .  386 ایمیل در بخش unread . یکی یکی شروع به باز کردن آنها میکنم .از اونهایی که مربوط به ف.ب هست که بگذریم ، از تبلیغاتی ها و اسکولارشیپ ها هم همینطور . یکسری از ایمیلها از دوستانم است . دوستانی که این روزها سراسر دنیا پخش هستند ، همونهایی که تا پارسال همینجا کنار گوشم بودند و روزی بار و بندیل را جمع کردند و روانه شدند به دیاری دیگر ، به کانادا ، مالزی ، استرالیا ، فرانسه و این یکی عازم آلمان شد ...

به روزهای با هم بودنمان که فکر میکنم ، همزمان هم لبخند میزنم و هم بغض میکنم . روزهایی که پر نشاط بودیم و تازه دانشجو شده بودیم . روزهایی که فکر میکردیم میتونیم همه دنیا رو فتح کنیم . روزهایی که چه آسون اوج میگرفتیم در کنار هم . یاد گردهمایی هایی که راه می انداختیم برای حفظ محیط زیست و چقدر بچه ها استقبال میکردند . یاد روزهایی که برای ارائه نشدن آزمایشگاه گیاهان دارویی 2 ، لشگر کشی کردیم !!  و بی تامل آزمایشگاه برقرار شد و از اون روز یکسریها (!) آشوبگر خواندندمان .

به عکسهایی که انداختیم نگاه میکنم . مسافت بینمان دیوانه ام میکند .  هرشب چت کردن هم این مسافت را نمیکاهد . چقدر دلم برایشان تنگ است ...