یک موج ناجور

سالها پیش - حرف از سال 77 اینطورهاست - در ماه رمضان برنامه ای باب شد به نام "جشن رمضان". مجری هایش زوج معروف آن روزها آقای احمدزاده و محمد حسینی بودند. که اولی خشک و به شدت مذهبی بود و دومی به شدت شوخ و در واقع پدیده نوظهور آن روزهای صدا و سیما... آنها هر شب ماه رمضان را برنامه داشتند به جزء شبهای قدر که فاز برنامه از جشن به سوگ تغییر میکرد، محمد حسینی حذف میشد و موضوعی به نام اکرام و ایتام پیش کشده میشد و در بابش سخن ها رانده میشد.

چند سال گذشت... مجری خشک و مذهبی آن روزهای جشن رمضان، کمی تغییر کرد و منعطف تر از قبل شد. زوج معروفش رفت و محمود شهریاری جایگزینش شد. باز هم برنامه همان بود. با فرارسیدن شبهای قدر فاز برنامه از جشن به سوگ تغییر میکرد، محمود شهریاری حذف میشد، و اینبار حرکت جدیدی کلید زده شد. علاوه بر بحث اکرام و ایتام، عملیاتش هم به صورت زنده و مستقیم از تلویزیون پخش میشد. آدمهایی در صف، شناسنامه هایی روی میز، و گزارش لحظه به لحظه از بخشش و سخاوت و نیکوکاری توی چشم و حلق بیننده فرو میشد...

باز هم گذشت... چند سالی برنامه هایشان را دنبال نکردم تا امسال... مجری خشک و رسمی سالهای دور و منعطف و تعدیل شده ی روزهای دور، حالا شده است یک پای شوخی ها و برای خودش در مقوله طنز سری در سرها درآورده است! زوجش باز هم تغییر کرده و هومن حاجی عبداللهی که کوه نمک شبکه تهران است (!) همراهی اش میکند. هنوز به شبهای قدر نرسیده تا برایتان از آخرین تغییرات بگویم اما تا همینجا برنامه به قدری مشمئز کننده بود که ترجیح میدهم آخرین شبی باشد که برنامه شان را میبینم...

شب اولی که برنامه شان را دیدم، از مهمان برنامه خواستند تا یکی از پاکتهای آرزو را انتخاب کند و درنهایت آرزوی مکتوب را جامه عمل بپوشاند. مهمان برنامه پاکت را انتخاب کرد اما باز نکرد تا بدانیم داخلش دقیقا چه ارزویی است اما دعوت شدیم به تماشای پروسه برآورده کردن آرزو توسط مهمان شب گذشته... گروه پالام پلوم پیلیش - که فکر کنم الان به نام فیتیله ای ها میشناسنشون - وارد یک اسباب بازی فروشی شدن و یک ماشین کنترلی خریدن و به سمت منزل متقاضی حرکت کردن. تا اینجاش خوب بود. اتفاق خوبی بود که آرزوی یک کودک به دست یک گروه هنرمند برآورده میشه. به منزل پسرک رسیدند و خودشون رو معرفی کردند. تا اینجاش کافی بود. آرزو برآورده شده بود و به دست اهلش رسیده بود. اما داستان به اینجا ختم نشد. دوربین وارد منزل شد. کودک صدا زده شد. در مقابل چشم اینهمه آدم، ماشین به دست پسرک داده و دوربین در چشمانش زوم شد... اینجا تحقیر بود... اینجا توهین بود... اینجا ریا بود... اینجا بیراهه بود...