| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | ||
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
بیایید بگذاریم دوستی ها حفظ شود و توی ذهنمان مدام نگوییم چرا فلان دوست زنگ نزد و چرا بهمان دوست پیغام نفرستاد. و بیایید باورشان کنیم وقتی هزار و یک بهانه می اورند که درگیر هستند و گرفتار. بیایید هیچ به روی خودمان نیاوریم که خب ما هم گرفتاریم و درگیر همین زندگی. بعد هم بیایید خودمان را بزنیم به کوچه علی چپ که اره فقط اوست که گرفتار است لابد. خب حتما ما لم داده ایم در منزلمان و کنترل تلویزیون هم دستمان و بساط تخمه هم به راه و داریم قاه قاه به برنامه های سیما میخندیم. بیایید خودمان را به کوچه علی چپ بزنیم که آره بابا ما که اصلا وقتمون پر نیست. ما که اصلا دنبال کار و گرفتاری نیستیم. و همینجور خوش خوشان که داریم زندگیمان را میکنیم و اتفاقا خیلی هم خوش میگذرانیم از قضا میتوانیم به یاد دوستانمان هم باشیم و زنگی بزنیم و پیامی بفرستیم.
آره بیایید خودمان را بزنیم به کوچه علی چپ و حفظ کنیم دوستی ها را و اصلا به دل نگیریم کم گذاشتن های دوستانمان را. بیایید خودمان را بزنیم به کوچه علی چپ و فکر کنیم که برخی دوستانمان غرق در گرفتاری های زندگی هستند و ما شده ایم غریق نجاتشان که یادشان نرود دوست کیست و دوستی چیست...
+شخص مورد نظر اینجا را نمیخواند...
الان منظورت دقیقا کی بود دلی ؟
شخصی که منظورمه خوشبختانه یا متاسفانه اینجا رو نمیخونه بابک
گفتم فیلم دربند رو ببین. مثل اینکه ندیدی. حتما این فیلمو ببین. رفاقت چیه؟ هر کی دنبال منافع خودشه و اگر هم یه زنگ و بیامی میدن به خاطر اینه که وقتی محتاج میشن و به ادم نیاز بیدا می کنن تابلو نباشه.
البته فرهاد جان همه دوستها اینطور نیستن. من دوستهایی دارم که اتفاقا از همین دنیای مجازی دارمشون. با اینکه درگیر و دار زندگیشونن اما خوشبختانه من رو فراموش نکردن. لازم نیست مدام بهشون یادآوری کنم که آهای من اینجام. مشتاقانه دور هم جمع میشیم و خوش میگذرونیم. از حال هم با خبریم. بی منت، بی بهانه.
حرف من یه دلگیری از یه به ظاهر دوست ِ مدعیه...
میدونی دلی جان بکی مبگفت خدا وقتی میخواد حرفی رو به کسی بزنه از طریق یکی بهت پبام مبده.. تو حرف های هنرپیشه مورد علاقه ات ... تو مجله ای که میخونی... تو حرفهای گوبنده رادبو..شاید هم لابه لای وبلاگی که مبخونی... چند روزه که دارم به کم دوستی یه دوست فکر میکنم گفتم گوشیم رو بردادم اس بدم خبلی بی معرفتی واینا.. که الان ابن خوندم..فکر کنم راست میگی تو .باید ساده رد شیم از کنار هم
چه جالب. برای منم گاهی پیش اومده که حرف توی ذهنم رو از کسی بشنوم.
یسنا منم فکر میکنم باید ساده رد بشی.این عزیزی که درباره اش نوشتم، یه روزی خیلی با هم دوست بودیم. میدونم توی رفاقت نباید چرتکه بیاد وسط اما یه وقت میبینی به یه جایی رسیدی که کم آوردی. میبینی توی اوج گرفتاری و یا اوقات فراغت، تمام مدت این تو بودی که پا پیش میذاشتی. میبینی کلا این تو بودی که این مسیر رفاقت رو رفتی و اومدی. یه جایی همه شون میشه یه بغض سنگین...
دل آرام
گاهی آدمها نیاز دارند به خلوت
نه اینکه دوستا و اطرافیانشون براشون مهم نیستند
چرا اتفاقا انقدر براشون مهمه که دلشون نمی خواد وقتی اوضاع روحی مناسبی ندارند هیچ انرژی منفی از جانبشون دوستاشونو تهدید کنه
...
باغبان جانم
حتما در این موارد حق با توئه. اما به نظرت "گرفتاری" و اصطلاحاتی مثل "سرم شلوغه" و "درگیر کار هستم" دلایل قابل قبولیه؟
دل آرام جان
اینکه قابل قبول هستند یا نه به نظرم بستگی داره
کلا توی این دنیا همه چیز مشمول گزینه بستگی داره میشه به نظر شخص من البته
قبول دارم که خیلی سخته بخواهیم امور رو خط کشی کنیم و بگیم این بد مطلق هست و اون نه.
هوووم...خوب میفهمم این حرفتو. اوایل دلگیر میشدم. زیاد. الان اما بیخیالش شدم. دنیاست دیگه...
آره فرشته. باید گذر کرد و ندید ;)
سلام
از کسی توقعی نیست...از هیچکس
اگر هم ما یاد کسی باشیم به خاطر خوبی های اوست
شاد باشی دوست عزیز
سلام طاها جان
توقع؟ نمیدونم... ولی حس میکنم دوستی یه مسیر دو طرفه است. برای مدت زیادی که یک طرفه بشه، آزار دهنده میشه.
+طاها با حرفت یکم ناامید شدم... شاید از نظر این دوست خوبی ای در دل آرام وجود نداره که نیاز باشه یادش کنه...
ای امان از این مدل دوستیها
نه نشد دلی جان زود مخاطب خاصتو لو بده ببینم
نینا گیر دادی سر صبحی ها
بعد شما کی بیدار شدی، کی رسیدی سر کار، که این موقع کامنت گذاشتی؟! بابا دمت گرم
میدونی دلی جون اگه این ابراز احساس دوستانه یه طرفه برای چند مرتبه اتفاق بیوفته خب اشکال نداره اما اگه بخواد همیشگی باشه یه جور احساس حقارت به آدم دست میده انگار که تو یه جوری خودت رو به زور داری میچسبونی به اون دوست. ولی بدبختی اینه که آدم گاهی نمیتونه بی خیال بعضی رابطه ها بشه هر چقدر هم که براش ایجاد ارتباط یه طرفه سخت باشه
اره دقیقا. انگار با تمام کم گذاشتن ها و بی توجهی دیدن ها باز هم ته دلت دوست داره اون رابطه زنده بمونه. البته دلیلش رو میدونم. احتمالا چون طرف مقابلت آدم بدرد بخوریه و سرش به تنش می ارزه و ته وجودش آدم دوستداشتنییه
میدونم دلی جان چه میگی... یه روز یه روانشناسه میگفت شما به دیگران کاری نداشته باشید عشق و مهرتون رو به دیگران بدید ..حال خودتون رو خوب کنید.. اما من فکر می کنم هرچقدر دیگران تو قلب ما سرمایه گذاری می کنند می تونند برداشت کنند . من اگر نگیرم مهر رو از دیگران اندوخته یه جایی تمام میشه.. کم میارم...
ولی اگر بخواهمیم هی هم تمرکز مون بگذاریم روی کم گذاشتن ها یهو می بینی همه تمرکزت روی این موضوع بوده شاید مدت هاست باهاش کاری نداری مثلا ... ولی وقتی ذهنت دریگر باشه عملا درگیرشی...
نمی دونم دلی شاید بعضی وقتا لازمه هرچقدر دیگران دوست اند ما هم همون قدر دوست باشیم .. هروقت بودند باشیم... شاید اینطوری روحمون هم آسیب نببیه...
فکر میکنم ماها باید از احساسات و عواطفمون نگهداری کنیم که کمتر رنجش ببینم ... من اینجوری فکر میکنم نمی دونم چقدر درسته...
مراقب خودت باش عزیزم
منم نمیدونم چی درسته دقیقا یسنا. شاید باید بذاریم احساس کار خودش رو بکنه و اون مسیری که صحیح تره رو بره
آدم باید دل ِخیلی بزرگی داشته باشه که از این آدما دلگیر نشه و به روی خودش نیاره و اونا رو ببخشه. کار سختیه
موافقم
خیلی هم سخته
چه جالب...دل آرام تو هم که در حال خندیدین به این دنیایی...
شاعر میفرماید:
خنده ی تلخ من از گریه غم انگیز تر است
کارم از گریه گذشته است، بدان میخندم
برای منم قابل قبول نیست چنین دوستایی که فقط دم از مشکلات می زنن. باورتون میشه دو تا از صمیمی ترین دوستانم به قول خودشون حتا یه مسیج نفرستادن برای تبریک عید. خب وقتی این دوستیها ارزشی نداره براشون همون بهتر که یکروزی براشون کمرنگ شد. دوستان واقعی کسانی هستن که همیشه به یاد آدم باشن هرطور که شده و برای منم گرفتاری معنا نداره. چون خودم همیشه سعی کردم در دوستی مقدم باشم. پس ترجیح میدم مهر و لطف و دوستی م رو به کسانی هدیه بدم که واقعن احتیاج دارن و روحشون سیراب میشه از این محبتها. من روی بچه های کوچیک سرمایه گذاری کردم و عجیب نتیجه گرفتم. با اون کوچیکی شون روح بزرگی دارند و بی چشمداشت مهر رو به آدم ارزانی می کنن. آخ که من کلی عشق می کنم با این بچه ها.
غمتون نباشه هر کسی لیاقت دوستی رو نداره. هرکس به اندازه ی خودش از محبت و دوستی سیراب میشه و گرنه بالا میاره اگر بیشتر از ظرفیتش باشه ...
ای جان بچه ها که دنیای واقعا متفاوتی با ما دارن. امیدوارم دوستانی همراه و با وفا داشته باشی عزیزم
من اینقدر از دوست ضربه خوردم اینقدر محبت کردم و ندیدیم همیشه ارزوی داشتن یه دوست به دلم مونده ...
ای جان دلم... امیدوارم دوستی های زیبا و ماندگار رو تجربه کنی عزیزم
سلام دل ارام جان
اهنگ به یاد من باش سالار عقیلی رو حتما گوش کن
اگر روزی تنها ، غریب ، واله و شیدا
نشستی از غم یاران میان گریه باران
به یاد من باش
اگر دیوانه ای سرگشته دیدی
ز مجنون پیشگان حرفی شنیدی
اگر از چشمه ی خون بار غم ها
میان آه شب جامی چشیدی
به یاد من باش
اگر رنگ چمن را زرد دیدی
نگاه باغ را پر درد دیدی
اگر در فصل گرمی گل عشق
تمام غنچه ها را سرد دیدی
به یاد من باش
اگر گل های باور گریه کردن
همه عشاق پر پر گریه کردن
اگر دردی کشان مکتب عشق
برای بوی ساغر گریه کردن
به یاد من باش
سلام فرهاد عزیز
حتما. متن زیبایی داره. در اولین فرصت گوش میدم.
راستی دربند و پل چوبی رو دیدم. واقعا متاثر شدم. بعضی ها حرمت همه چیز رو از بین میبرن. آدم دیگه نمیتونه به هیچ چیز اعتماد کنه...
دل ارام دربند واقعی ترین فیلمی بود که تا حالا دیدم.
تو این زمونه هر کی دنبال منفعت خودشه و اگه دست دوستی دراز کردن 100 تا فکر تو مغزشون هست.
تو تخم مرغای شانسی از هر 10 تا چند تاش بر بود و چند تا بوچ. ولی ادمای این زمونه از هر هزاران نفر یکیشون خوبه و بقیه بوچ. گفتی تو دنیای مجازی دوستای خوبی داری. امیدوارم همشون جزئ اون اقلیت خوب باشن. ولی واقعیت تلخ تر ایناست. دوستی که 8 سال باهاش بودم و تو دنیا از همه بیشتر قبولش داشتم بزرگترین خیانتو در حقم کرد. اصلا نمیشه زود قضاوت کرد. سال 91 استان تهران به ازای هر 3 ازدواج یک طلاق انجام شد. حالا این امار تو شهر تهران بدتره و روز به روزم داره بدتر میشه. فکر می کنی اینا همو دوست نداشتن و دوستای خوبی برا هم نبودن؟ تازه اون دو سوم باقیمونده هم خیلی هاشون دارن میسوزن و میسازن و بچه ها تاوان بس میدن.
وقتی تنها باشی یه درده. وقتی 100 نفر اطرافت باشن و همشون بوچ 100 تا درد دیگه. ادم رو شانس نمیتونه برنامه ریزی کنه. از تنهاییت لذت ببر و ادمای زندگیتو یه عابر ببین و بهشون دل نبند. اگه شانس داشته باشی ادمای خوب تو زندگیت میان. از اونایی که هیچ وقت بوچ نمیشن. اگر هم شانس نداشته یاشی تنها نیستی و با اکثریت همدردی. با این تفاوت که اون اکثریت خودشونو با ادمکا گول زدن که تنها نیستن و هر روز و هر شب دردی کشیدن که از تنهایی صدها برابر بدتره ولی تو از تنهاییت لذت بردی و ادمکو ادمک دیدی.
بهتره به جای اینکه به سیاهی دنیا لعنت بفرستیم و عینک سفید رو چشمامون بذاریم و خودمونو گول بزنیم یکم تیکه ی دنیای خودمونو رنگ بزنیم و یه تیکه از این دنیا رو خاکستری کنیم.
حرفهات تا حدی درسته ولی ما انسانیم و به هم محتاج. زندگیمون اجتماعیه. مثل مورچه ها، مثل زنبور ها. ما نمیتونیم مثل یه کرم خاکی تنها زندگی کنیم و عمرمون رو توی تنهایی بگذرونیم. امیدوارم آدمهای خوب توی زندگیت وارد بشن.
بچه باز یه پستی نوشتی که من مجبور کامنت جدی بنویسم. مجبورما
یه توصیه دوستانه دلی جان: من سال ها یه همچین رابطه هایی رو حفظ کردم. از وقتم مایه گذاشتم واسه افرادی که بعد از سال ها فهمیدم من براشون فقط یه ابزار بودم. یعنی به اندازه یه تلفن زدن در سال هم براشون ارزش نداشتم. خوب فک میکنی چقدر میشه یه همچین رابطه هایی رو یک طرفه حفظ کرد؟ ماکزیمم 10 سال (زمان من اینقدر بود) بعدش گفتم .... بابای همه شون و خداحافظ. الان از هر کسی تمایل می بینم منم ارتباط رو حفظ میکنم هر کسی هم که ببینم من فقط باید بهش زنگ بزنم و رابطم رو باهاش حفظ کنم کات و خلااااااااص.
خلاصه خود دانی. بعدا نگی نگفتم
آخ آخ چقدر هم اخه به تو کامنت جدی گذاشتن میاد
نه نه شما آرامش خودت رو حفظ کن. من تمااااااااام تلاشم رو برای حفظ رابطه به کار میبندم(تلاش رو به کار میبندن؟!). خلاصه از تو گفتن و از من شنفتن