سبزِ تیره

ساز دهنی اش را در می آورد و ریز ریز ، زمزمه وار، مینوازد... روی نیمکت سبزی که معلوم است از آخرین باری که رنگ شده چند سالی میگذرد. بهار است و پارک پر از بچه های کوچک که با هیاهو میدوند. بهار است و گرمای خرداد ماه... بهار است اما نگار پارک بهارش غم دارد. انگار از آخرین باری که پیراهن سبزش را شسته چند سالی میگذرد... به اطراف نگاه میکنم. دختر و پسرهایی را میبینم که خنده کنان چون عابرانی زیر باران مانده، با سرعتی هر چه تمام تر از دیدگانم دور می شوند... گویی از آخرین عشاقی که پارک به خود دیده، چند سالی میگذرد... پسرک مینوازد. انگار فقط خودش می شنود و گنجشک های آشیانه کرده روی شاخه های بالای سرش...