سفرنامه مجازی با پیاز داغ اضافه

یکی از دوستانمون ساکن فرانسه است با فک و فامیل و خانواده. همچین خوش خوشانشون هست و مدام عکس پشت عکس و ما هم حظ وافر از دیدن اینهمه خوشی و آرامش توی چشمهای آنها. بعد این دوستان ما هفته پیش با تور رفتن ایتالیا. خلاصه اینور و اونور و کلی عکس و ماجرا!

بعد عکسها رو گذاشتن ما هم ببینیم. سرتون رو درد نیارم، سرعت نت هم که چیزی در حد زمان حضرت نوح و خب ما هم که با این سرعت شده ایم حضرت ایوب و کلا برای خودمون انبیای اولوالعزم ترتیب داده ایم دیدنی. باز نشد که نشد این عکسهای فرنگی. اول گفتم بیخیال، حالا ما که 28 ساله چشممون از نزدیک ایتالیا رو ندیده، حالا این عکسها هم روش. اصلا میرم نت سرچ میکنم ببینم!! بعد صدایی از درونمان نهیب زد که آهای دختر، اینها مستنده بنده خدا. سر و ته گوگل رو هم بگردی جز عکسهای جینگل و مستون که عکاسهای حرفه ای با دیدهای سیاسی - تاریخی - اجتماعی و .. گرفتن چیزی نمی یابی. این بنده خداها رفتن با عشق از دید خودشون فارغ از هر نگاه بین المللی تصویر قاب کردن که تو ببینی -اون وسطها یک منتی هم بر سر خودمان نهادیم- و لذت ببری. این شد که نشستم و نشستم تا باز شود، دیده شود و پسندیده شود. پسندیده شود؟ دلمان پر پر شد. انقدر که معماری این شهرها دیدنی بود. یکسری مجسمه داشت اینوری، یکسری آنوری، حالا نمای برعکس،  حالا غلت به چپ، حالا راست!! ساختمان بود در حد زمان گلادیاتورها... برج ِکج و برجِ راست و اووووه من یک چیزی میگویم و شما یک چیزی میشنوید.

توی ترمینال اتوبوس هاشون(چیزی تو مایه های ترمینال جنوب ما) یک مجسمه گذاشتن از اینجا تا طاق آسمون... از یک کلیسا عکس انداختن که حضرت مریم داره شیک و پیک از اون پله میاد پایین بعد زیرپاشون هم یه عالمه شمع الکتریکی (والا شکل شمع هستن ولی ظاهرشون میخوره که به برق وصل باشه)، آدم اصلا دلش میخواد بره حضرت مریم رو ماچش کنه بگه بیا بشین روی این نیمکتهای خوشگل و برق برقی یکم از خودمون بگیم.

توی میدون یکی از شهرها شما فکر کن مثلا قد میدون آزادی، آب نما درست کردن با پنج عدد مجسمه مرد و دو تا اسب بعد اینها مثلا دارن غرق میشن. انقدر هیجان زده افتادن توی آبها که یک لحظه حس میکنی نکنه منم ببرن با خودشون!!

از صبری که به خرج دادم راضی هستم، خدا هم از دوستهامون راضی باشه که دل یه جوون رو شاد کردن، شما هم از من راضی باشید که پیاز داغشو زیاد کردم...