برای دنیا

ظاهرا اطلاع ثانوی زودتر از تصور من تمام شد. به گمانم حالا حالا ها قرار بود حرص بخورم که میخورم البته، ولی خب مدل من هم اینجوریست دیگر... نمیتوانم سر موضوعی زیاد توقف داشته باشم. باید رد شوم واگرنه دست و پایم که رهاست ولی ذهنم را میگیرد لا به لای گره های خودش...

البته که نه موضوع حل شده و نه اتفاق ویژه ای افتاده... اما یک آدم، درست در همان لحظات کنارم بود. هرچقدر اون دقایق بد بود، حضور اون آدم خوب بود... 

شاید از خارج گود که نگاه کنیم، یکسری اتفاقات معمولی در کنار هم ردیف شده باشند اما دنیا بدان همیشه خودم را مدیونت میدانم... نه برای تلاشی که امروز برایم انجام دادی... نه برای تلفنهایی که امروز به من زدی... برای تمام حس امنیتی که دیروز در اون لحظات به من دادی... برای تمام خیالی که از من راحت کردی که "برو من اینجا هستم"...

*نمیذارن آدم زندگیش رو کنه ها... اخه بلاگ اسکای جان دستت درد نکنه امکان ایکون در جواب رو فعال کردی ولی خداییش این چه آیکونهای جلفیه که توی بخش نظرات به ما دادی؟؟؟؟ من خجالت میکشم ازشون استفاده کنم ولی ظاهرا چاره ای نیست...