باید پرستار میشدم. پرستار بخش افسرده ها، شکست خورده ها، غمگین ها، حرف توی دل مانده ها... صبح به صبح میرفتم توی اتاقشان، گلدان های بنفشه آفریقایی اتاقشان را وارسی میکردم. پرده ها را کنار میزدم و چایی، قهوه ای چیزی برایشان میبردم. بدون اینکه لبخندهای احمقانه تحویلشان بدهم و یا سر صحبت را با "به آفتاب سلامی دوباره خواهم کرد" شروع کنم، نظرشان را میپرسیدم که دوست دارند برویم توی حیاط سرسبز و آب و جارو شده ی اول صبحی یا دلشان میخواهد نقاشی بکشند یا حتی آواز بخوانند... اگر برویم توی حیاط میگذارم نگاهشان را به آسمانِ گاهی ابر و گاهی آفتاب بدوزند. بی آنکه با صدایم اذیتشان کنم به صدای گاه به گاه کلاغ ها گوش بدهند و پریدن این شاخه به آن شاخه گنجشک ها را نگاه کنند و لمس کنند دست آرام باد را میان گلهای توی باغچه... بعد آرام ازشان بپرسم اوضاع چطوره؟ آنها هم بگویند بهتره... نه اینکه برای به دست آوردن دل من بگویند و نه اینکه بخواهد ساده لوحانه به خودشان حس خوب باش - مثبت باش القا کنند، واقعا بهتر باشه...

همیشه که نباید حرف رد و بدل بشه، گاهی فقط باید فهمید، باید هوایشان را نفس کشید...