تا خنده هست، بی خیال هرچی بغض

دقیقا توی همین پست، قبل از این خطوط یک پست نوشته و تمام احوالات پریروزم رو هم شرح داده بودم. بی کم و کاست... حتی از نوایی که در پس زمینه ذهنم هم پخش می شد نوشته بودم. حتی دانه به دانه اشکهایی که ریخته بودم رو به تصویر کشیده بودم اما یک آن با خودم گفتم که چی؟ آیینه گرفتن جلوی اونهمه حس منفی چه ارزشی داره؟ این شد که شیفت دیلت و تمام...

تا من نخواهم هیچی نمیتونه انرژی های من رو ازم بگیره. گور بابای تمام حس های منفی دنیا...