از سری درد دل های یک بلاگر

خواستم بعد از عمری - یک سال و خرده ای هم عمر محسوب می شود دیگر، یک روز حتی - قالب وبلاگ را تغییر دهم. از آنجایی که قبلا چندین بار به سایتهای طراحی قالب سر زده بودم و هربار نا امیدتر از قبل، دست به دامان یک دوست شدم برای ساخت هدر. که واقعا هم این مدت خیلی با دیدنش روحیه می گرفتم اما تنوع و تغییر نیاز است و ضرورت... پس به  سایتهایی سر زدم که از این قرتی بازی ها دارد و خلاصه هی از اینور به اونور... از صفحه یک رفتم پنجاه، از صفحه پنجاه رفتم به یک، نبود که نبود. یعنی بود اما مورد پسند من نبود.

رنگها سرد... سبز، آبی یا خاکستری... طرح ها... از ویولون یخ زده تا جزایر هاوایی و آب پرتقال... از مسی و شاکر دوست تا رادان... آخه رادان؟؟؟ رادان رو بذارم سردر وبلاگم بگم چی؟ یا چمیدونم چشم و ابروی یک دختر واقعا برای وبلاگ؟؟ گورستان یخ زده به چه درد یه بلاگر میخوره یعنی؟ حالا این قالبهایی که از سر و کولش قلب میره بالا رو کاری ندارم، بالاخره نوجونهای 14 - 15  ساله هم دل دارن!! ولی قلب منهدم شده که ازش خون داره چکه چکه میریزه بیشتر فاز خودکشی داره تا حس و حال بلاگری که میخواد بذارتش روی وبلاگش... یا چمیدونم این گلدونهایی که توش گلهای مکش مرگ ما هست. خب فقط به درد یه تازه عروس میخوره که خوشحال و خندان داره از آخرین رویدادهای ازدواجش و یا ماجراهای قبل و بعدش میگه و آخرین ورژن صبحانه ای که برای همسرش سرو کرده!

هیچی... هی من اونها رو نگاه کردم، هی اونها منو نگاه کردن. هی من سعی کردم باهاشون ارتباط بگیرم، هی اونها تلاش کردن با من دوست بشن. اما حقیقتش نشد... ته تهش چندتا گل صورتی و بنفش دیدم که همینجوری پخش و پلا بودن ولی انقدر رنگها لوس بود که میلی برای انتخابشون پیدا نکردم.

بین این همه رنگ و طرح، شاید جای قالب های همه فن حریف خالی بود. من به عنوان یک دختر، همیشه شاد یا غمگین نیستم. همیشه خوش خوشانم نیست و یا افکارم غرق در خودکشی... همیشه با یار در آسمان هفتم پرسه نمیزنم و یا در فراقش اشک نمیریزم... جای قالب های گرم، عمومی، ساده و کاربردی خالیست...