وقتی دلگیری و تنها... من اینجام غصه نخور ;)

*الان چرا بلاگ اسکای پست دیشب و امروز منو توی تقویم این کنار ثبت نکرد؟ ما داخل آدم نبودیم؟ پستمون پست نبود؟ پست ِ بقیه پسته، پست ِ ما باد هوا؟ شایدم بلاگ اسکای هوشمند شده، پستهایی که از نظرش ارزش ندارن رو ثبت نمیکنه

*********

هممون یه روزهایی، یه وقتهایی تا سر حد غم میریم. بعضی هامون میریم و برمیگردیم، بعضی هامون هم چادر میزنیم و ماندگار میشیم... این میون، هرکدوممون یه راه و روش خاصی داریم که نجات بدیم دلمون رو از اون وضع... یکی مینویسه، یکی گریه میکنه، یکی با دوستی درد دل میکنه، یکی هم کلا میزنه خودش رو میکشه!

خب چیزی که مسلمه ما با گروه آخر کاری نداریم و با فاتحه ای نثار روحش میسپاریمش دست خدا که همه از خداییم و به سوی او بازمیگردیم، اما به گروه های عزیز دل دیگه میخوام بگم، اگه روزی، جایی، غم ِ نامرد همچین ناغافل اومد جلو و خواست دست به یقه (تیراژه جان درسته دیگه؟ اشتباه نباشه یهو آبروم بره ها. خلاصه دست من و یقه نه ببخشید دامان تو) بشه باهاتون و از اون بدتر خواست روش رو زیاد کنه و مهمون ناخواندتون بشه، اینجا کسی هست که شما رو بشنوه... شاید احمقانه به نظر بیاد. شاید اصلا کسی خوشش نیاد با یه آدمی که نه میشناسدش و نه چیز زیادی ازش میدونه درد دل کنه اما خب اینجا یه نفر با تمام وجودش دلش میخواد اگه ذره ای، قطره ای، و یا اندکی از غم شما کم میشه بشنوه حرفهایی که غصه دارتون کرده.

خلاصه ما اینجا برای دوست جان میدهیم...