حبس آرزوها در حبابهای رنگین کمانی

حمام بودم و برای خودم آواز میخواندم. صدایم را انداخته بودم روی سرم و چهچه میزدم و همزمان شامپو را روی موهایم میریختم، شما تصور کن آن بالا تاجی از کف (بر وزن تاجی از ترانه مثلا!) روی سرم و بنده در حال نفس گیری برای خواندن بیت بعد که یک آن جووووری کف پرید توی گلویم که تو گویی تا لوزالمعده ام رو خونه تکونی کردم!! یعنی اسانس و طعم و کف شامپو رو توی تک تک اعضا و جوارح بین حلق تاااا اون پایین مائین ها حس میکردم. حالا من سرفه سرفه، چشمهام اشک اشک، کف های بی نوا نمیدونستند برن پایین؟ بیان بالا؟ از خجالت حل بشن توی مایع بین سلولی؟ خلاصه ماجرایی بود جانم...

حیف که چشمهایم در آن وضعیت خوب نمیتوانست اطرافش را رصد کند، واگرنه به گمانم حباب بود که در انواع و اقسام سایزها از دهان من بیرون میومد و میرفت تا در افق حمام محو بشه...