گاهی نمیشود، نمیشود که نمیشود

یک وقتهایی، آدم دوست داره یکی بیاد یه حرفی بزنه که مثل سیلی به صورتش بخوره. تحت تاثیر قرارش بده. اصلا دوست داره چیزی بشنوه که زیر و روش کنه. حالا آنقدر عمیق هم نبود، نبود. همین که چیزی که تو میدانی را، از زبان کسی دیگر بشنوی. این معجزه کلام است به نظرم. شاید هم چیز دیگری نام دارد که من نمیدانم. هرچه هست به نظرم اعجاز میکند.

نشر چشمه زیاد میروم. پشت شیشه اش یک تابلویی دارد که رویش سخنان جالبی مینویسد. یعنی تو باشی و جمله روی تخته باشد و دو جیب برای قرار دادن دستهایت و یک خیابان... که راه بروی و فکر کنی، بروی و فکر کنی، بروی و ...

دقیقا همین امروز که تو به همان جمله ناب نیاز داری، همین امروز که به آن سیلی نیاز داری، همین امروز، بعد از گذشتن از عرض خیابان، پیش خودت بگویی که "بروم نشر چشمه و جمله روزم را بخوانم" و به هوای آن چهار راه را رد کنی و خودت را برسانی به فروشگاه و ببینی که ای دل غافل... یعنی یک روزهایی روز تو نیست کلا...