با کدام پرواز به سویت بیایم ؟

آنقدر آرام و بی صدا رفتی که دقیقا روز رفتنت را به یاد ندارم . سه چهار سالی بود که در رفت و آمد بودی ،شاید هم بیشتر، تا اینکه بالاخره بار سفر بستی. باور نمیکنم که مقصدت آنقدر دور بود ... نه اینکه نبینم ات ، نه اینکه صدایت را نشنوم ، که این روزها دیدن و شنیدن آدمها دیگر به بعد مسافت کاری ندارد . همین جایی و نیستی ... همیشه همین بودی ، همیشه همین بودم . ما بی تقصیریم ، زبان هم را نمیدانیم . نه ... بحث زبان نیست . حکایتمان ، حکایت کسی است که از فرهنگ کشورش چیزی نمیداند . نه ... میداند ولی قبولش ندارد . این میشود که کوچ میکند . راهی مسیری میشود که به آن اعتباری نیست . اما برایش از ماندن بهتر است . قصد سفر که کنی بازگشتت محال است . حتی برگردی هم نمیشوی آنکه بودی . من هم نمیشوم . خیلی چیزها عوض شده . رابطه آدمها با هم _ میخواهد پدر و دختر باشند ، خواهر و برادر و یا دو دوست ساده  _ مثل یک طناب میماند . وقتی پاره شود و دوباره گره زده شود و دوباره و دوباره ... هیچوقت آنچه بود نمیشود ... مثل کاغذ مچاله شده ، چینی شکسته شده  ... این را بگویمت که تنها من و تو مسافر این مقصد بی پایان نیستیم . خیلی های دیگر مثل ما هستند . هستند و نمیفهمند ... راهی شده اند و نمیدانند ... دور شده اند و باورش ندارند ...شاید هم میفهمند و میدانند و باور دارند ... چه کسی میداند ...

این غم دارد ها ... نه که فکر کنی خیلی ساده و بی تفاوت و خیلی شیک گفتیم باشد از امروز نه من و نه فلانی ... نه ... درد کشیدیم ... نمیدانم کدام بیشتر ... نمیدانم کدامیک از ما بیشتر محق بود و گذشت ، کدامیک بیشتر اذیت شد و دم نزد ، اما خب این تصمیم دو طرفه بود که نانوشته ، شویم عابرانی بی تفاوت نسبت به هم ...بی تفاوت نه ... دل چرکین ... نه ... غمگین ... آری ، رهگذرهایی که همدیگر را میشناسند و نسبت به هم غم دارند و نمیتوانند دم بزنند ...

همه اینها را گفتم ، اما حرف دل من این نیست ... درد ِ دل من این نیست ...درد ام درد دوری است ... دل من که این چیزها را نمیفهمد ... عقلم چرا ... دیدی که چه بی وقفه برایت ردیف کرد و به نتیجه رساند و دسته گلی بر مزار رابطه های تمام شده گذاشت و رفت ... اما آنها را این دل قبول ندارد ... نمیخواهد این فرسنگها فاصله را تا صندلی ِ کناری ... میفهمی ؟ ... نمیخواهد ...