تو لایق صدآفرین هستی

بله شما ، خود شما ، چرا اونطرف رو نگاه میکنی ، یه کم اعتماد به نفس داشته باش آخه . حالا چرا ؟ آفرین ! با تشکر از سوال خوبتون !

خانم و آقایی که شما باشید ،  صبح طبق معمول از خواب بلند میشیم ، اون هم به سختی . بگو خوب ... گفتی ؟ بدو بدو صبحانه و طی کردن مسیر شرکت و کارت زدن و احوالپرسی و رسیدن به میز کار ... هجوم خروارها کار بر سر بی نوایت و تند تند انجام دادن و سر بالا کردن و دید زدن ساعت و وقت نهار و خورده نخورده بازگشت به قلمرو و خسته و سنگین و خواب آلود ، دست و پنجه نرم کردن با کارهای مذکور و اتمام وقت و خداحافظی گویان و کارت زنان و بدو بدو کنان طی مسیر برگشت و رسیدن به منزل . بگو خوب ... نشنیدم ! آهان ...

یا نه ! از اول صبح به دنبال ِ بشور و بساب و بپز و نگران غذا و رفت و آمد و حال فلان و احوال بهمان و الی ماشالله تا شب ...به این میگن چی؟ روزمرگی ... آفرین! حالا بعضی ها به "روز مردگی" هم تعبیرش کردن که ما فعلا با جماعت مذکور کاری نداریم .چرا ؟ عزیزم شما زیاد سوال میپرسی ها ! 

خوب آدمیزاده دیگه ، حق داره خسته بشه ، دچار تکرار بشه ، درگیر هزار جور گرفتاری روزانه بشه ... حتی حق داره بره توی لک  ، نا امید بشه ، دلش بخواد زمین و آسمون رو به هم ببافه و در بعضی شرایط حتی دیده شده که دلش میخواد اطرافیانش رو به هم گره بزنه ... !

خوب الان خیلی نخ نماست این عبارت  که بگویم "دیدنی ها کم نیست ، من و تو کم دیدیم " ، یا مثلا "زندگی زیباست" ...  پس نمیگویم ! اما میخواهم بگویم برای همون شام دور همی که خیلی چسبید ، برای صدای اون دوستی که با شنیدن صدای تو سلام کشیده ای تحویلت داد ، برای بهانه تبریکی که "هنوز" هست ، برای گپ دوستانه آخر شبی ،  برای اون آهنگی که حالت رو جا آورد ، اصلا برای همین فصل رنگارنگ زیبا ، که آدم رو عاشق میکنه و شاعر و برای هزاران هزار حس زیبا ولی ساده دیگر که جاری است توی رگهای زندگیمان و نادیده نمی گیریمشان ، تو لایق بهترینی  ...

 تقدیم به همشاگردی های دیروز ...

*پاییز با بهترین خبر آغاز شد ... خدایا هزاربار شکر ...

*این پست تقدیم به تیراژه ...