آس را که رو میکنی ، از سرباز تا شاه بر پا می ایستند ...

چشمهایش را که باز میکند نوری بعد از آن همه تاریکی چشمش را میزند ... صدای گریه خودش را میشنود اولین صدای زندگی اش ... خوش آهنگ ترین ؟ نه ... صدای نفس های مادر ، صدای آمیخته با بغض پدر ... میشود خوش نوا ترین آهنگ زندگی اش ...

مهد میرود ، بچه های هم سن و سالش ، اولین دوست اش ... صمیمی ترین ؟ نه ... رفیق شفیق نوجوانی و جوانی ، او که پا به پا ست ، او که در غم و شادیست ... میشود نزدیکترین ...

روزهای جوانی می آید ، اولین نگاه و قصه عشق و ... مانا ترین ؟ نمیدانم ... در این باره همین بس که " اولین عشق فراموش نگردد هرگز " ...

روزهای زندگی پر است از اولین ها ، اما "تک خال" های زندگیمان همیشه هم اولین نیستند . "یگانه" ها گاهی در میان هیاهوی شلوغ روزهایمان سر میرسند ... دست دلمان را میگیرند و "ما" میشویم به برکت بودنشان ...

ما در گیر اعداد و اولین و آخرین نیستیم ...  درگیر نگاه هاییم ، درگیر احساس ، درگیر آن خط منحنی که لبخند میشود بر روی لبها ...  اما باید منصف بود ... از میان آن همه پرستیدنی ، یکی شان میشود خدا ... از میان آن همه دوست ، یکی شان میشود رفیق... از میان آن همه عروسک ، یکی شان میشود سوگلی ... از میان آن همه کتاب یکی شان میشود ناب و خوانده میشود و ورق میخورد و ورق میخورد ...

داستان تمام "تک" ها همین است . خواستنشان بی پایان است و تکرار بودنشان شیرین ...

تقویم امروز مروری بود برای تمام "بی همتا" های زندگی ام ، آنها که تک اند و بی تکرار ...