اگه تو از پیشم بری شمعدونیا دق میکنن

والا این گلدون های شمعدونی ما حالشون خوب بود. هرکی از راه رسید گفت واااا مگه شمعدونی آفتاب نمیخواد؟؟ چجوری توی راهرو داره رشد میکنه اونم اینجور؟! ببین چه گل هایی هم داده... این هیچی! همسایه های جدید ما (همون ها که یکسال در حال تعمیرات و بکوب بکوب بودن) با سلام و صلوات تشریف اوردن و از اونجایی که بسیااااااار با ملاحظه هستن، در همون بدو ورود زدن سه چهار تا شاخه از گلدونهای ما رو شکستن و همزمان دل مامان ما هم شکست و دست گلدونهاش رو گرفت آوردشون توی خونه. بعد از اونجایی که ما حرف همون ادمهایی که هی میگفتن وااااا مگه شمعدونی افتاب نمیخواد؟ توی گوشمون بود، این بود که شمعدونی ها رو جدا کردیم و گذاشتیم توی بالکن... از اون روز نمیدونم دلشون شکست، به دل گرفتن، چی شد که این برگها زرد شد و شاخه ها کج شد و غنچه ها اما کماکان باز شد... هی ما بهشون گفتیم بچه ها افتاب، افتاب بچه ها... اثر نکرد که نکرد...

هیچی دیگه حالا ما هی دستمون به ابپاشه و حواسمون به گلدونها تا بلکه یه روزی دوباره به روزهای اوج خودشون برگردن...

*عنوان؟ بله هیچ ربطی به متن نداره ولی دیدم شمعدونی داره، متن منم درباره شمعدونیه، گفتم استفاده ابزاری کنم!