وقتی که ظرف شستن یک موهبت محسوب می شود

ظرف شستن تنها خوبیش اینه که میتونی برای خودت با آرامش فکر کنی. میون بازی حباب ها و سرسره بازی کف ها روی لیوان، افکارت رو به هر طرف دلت میخواد سر بدی و آخرش هم آب رو با فشار روشون باز کنی و همه رو بفرستی به یه تاریکی ابدی... 

اینجور وقتها وقتی یه قاشق بی نوا رو محکم توی دستت گرفتی و با یه اسکاچ افتادی به جونش یعنی نه... یعنی به نتیجه ای که دلت میخواسته نرسیدی... یعنی تو کجا بودی و مطلوب کجا... یعنی اصلا نخواستم... در مقابل یه وقتهایی به خودت میای و میبینی داری یه بشقاب رو با ملایمت زیر آب میشوری... اینجا یعنی شده... یعنی رسیدی به همون چیزی که انتظارش رو داشتی... این لحظات تو لبخند میزنی و حباب ها از خنده میترکن...

واضحه که همیشه هم انقدر خوش شانس نیستی که تکلیف افکارت انقدر شفاف جلوی چشمت بیاد. گاهی هم به خودت میای و میبینی ظرف و ظروف یه مهمونی 10 ، 12 نفری رو شستی و هنوز افکارت نرسیده جایی که باید برسه...