گیگیلی های عصر حاضر

خیلی ها از بلاگستان رفتن. نه چون اینجا رفت و آمد نداره و مخاطبی نیست که مطالب رو بخونه، که خودم میتونم کرور کرور اسم ببرم از مخاطب های عزیزی که همیشه هستن و میخونن. رفتن چون حالش رو نداشتن دیگه کامپیوتر روشن کنن و پای لپ تاپ بشینن و وارد سیستم بشن و اوووووه اینهمه کار آخه...

پناهنده های محترمی که قدم به فیس بوک نهادن هم کم کم به همین امر دچار شدن اما یه اتفاق خوبی که افتاد براشون این بود که تونستن نسخه موبایل فیس بوک رو دریافت کنن. خب دیگه نیازی به کامپیوتر روشن کردن و بساط و تشکیلات نبود، وارد میشدن و چند خطی مینوشتن و لایکی مینهادن و میرفتن.

یکم که گذشت دیدیم ای بابا کی حال داره اونهمه مطلب بخونه و بنویسه و شِیر کنه و اوووووووه خیلی خسته کننده است. این شد که به لایک بسنده کردیم. و گاهی کامنتی هم مینوشتیم.

اومدیم به سیستم جدید عادت کنیم که دیدیم به به پدیده ای به نام اینستا پا به عرصه نهاد. خب آقا چه کاری بود. هم بنویسیم، هم بخونیم، هم لایک کنیم. هم از این صفحه به اون صفحه بریم. این شد که حالا با گوشی فقط عکس میندازیم، فرتی شِیر میکنیم رو اینستا. لایک کردن هم که کاری نداره . 2بار میزنیم رو عکس مورد پسند.کامنت هم نذاشتیم نذاشتیم. دیگه مثل قدیما(!) کسی از ادم توقع کامنت نداره. همینجور که لم دادی و زیر چشمی یه نگاهت به اعضای خانواده است و یه نگاهت به تلویزیون عکسهات رو هم میبینی. اصلا این پدیده آدمها رو برگردونده به آغوش امن خانواده!! اصلا کاری کرده که خانواده ها دوباره دور هم جمع بشن!!!!

چه جالب که طهماسب و جبلی یه قدم از ما جلوتر بودن. با وارد کردن شخصیت گیگیلی که به بازی های کامپیوتری معتاد بود، پیش بینی چنین روزی رو کرده بودن...