روبروی خونه ما یه پارکینگه. در واقع یه محوطه هست که به عنوان پارکینگ استفاده میشه. اگه ماشینها تریپ رفاقت و صمیمیت بردارن چیزی حدود 16 - 17 تا ماشین توش جا میشه. توی تعطیلات پارکینگ مذکور به شدت نفس کشید و از رفت و امدهای ثانیه ای ماشینها راحت شده بود. البته برای اینکه احساس غربت و دلتنگی نکنه روزی چند بار از پشت پنجره نگاهش میکردم و براش دست تکون میدادم. حالا با تموم شدن تعطیلات باز هم سیل ماشینه که به این پارکینگ بی نوا روان شده. البته طفلی دلش دریاست، همه رو با روی خوش میپذیره و روی چشمش جا میده. من دلم برای اون گنجشک های کوچولویی میسوزه که دیگه حتی یه لحظه هم نمیتونن پاهاشون رو روی زمین پارکینگ بذارن و مدام باید از بالای تک درختی که توی محوطه هست اینطرف و اونطرف رو نگاه کنن. لابد با خودشون دارن پچ پچ میکنن که حالا کو تا تعطیلات و خلوتی بعدی...