علم=ثروت

آخه میدونی خانم معلم... اون روزها من فقط دنبال بیست بودم. دلم میخواست انقدر روی تو اثر بذارم که بی معطلی بهم بیست بدی. هر جمله رو چند بار مینوشتم و پاک میکردم تا بشه اون جمله اثر گذاری که قرار بود بشه. برای همینم دفتر انشاء من همیشه کثیف بود. رد مداد و پاک کن دمار از روزگار کاغذ بیچاره در میاورد...

میدونی خانم معلم... من نمیفهمیدم قیمت اون مداد و پاکن چقدره. نمیدونستم چند بار باید خورشید بیاد بالا و بره پایین تا با پولش بشه تمام اون دفترها و کیف ها و خودکارها و  "ها" های دیگه رو خرید...

خانم معلم شرمنده ام... شرمنده ام که لا به لای درس های تو من به دنبال نمره خودم بود. خانم معلم، شرمنده ام که به خودم، به تو، به تمام گوش هایی که انشاء مرا میشنید دروغ همیشگی علم بهتر از ثروت است را تحویل دادم... آخر اینطور یادم داده بودی، آخر اینطور یادم داده بودند...

تو هم گناهت کمتر از من نیست، همانجا، همان لحظه که من و امثال من در به درِ بیست، دروغ های زیبا مینوشتیم و از رذالت ثروت داد سخن میراندیم که لبخند رضایت بر لبانت بنشاند و نمره ای دلخواه بر برگه های ما، باید دفتر را چند تکه میکردی که ای بچه نادان، علم سیری چند وقتی برای اینجا ایستادنت باید خدا تومان پول به حساب مدرسه واریز کنی؟ کدام علم، وقتی در ازای همین کاغذ و قلم باید پول پرداخت کنی.

میدونی خانم معلم... ما توازن را یاد نگرفتیم. سر کلاس تو هیچوقت، هیچکس به ما از اعتدال حرفی نزد... سر هیچ کلاسی نگفتند "میانه روی"... همه چیز یا محبوب بود یا منفور... علم و ثروت هم مثل باقی چیزها... ما نمیدانستیم، تو هم نمیدانستی؟...