خواب دیدم، خواب دیدم

چند شبی است که دقیقا تا خود صبح خوابهای جورواجور میبینم. یک چیزی میگویم و یک چیزی میشنوید. یعنی اینطور برایتان بگویم که صبح هنگام چشمهایم را که باز میکنم دقیقا پایم را از میان خواب در حال دیدن به دنیای واقعی میگذارم. خیلی فیلم مانند!

بعد دیشب، بگویم جای دشمنانتان خالی یا جای دوستانتان را نمیدانم اما یک خواب هشل هفتی همچون چند شب گذشته دیدم، دیدنی!

جایی بودم که نمیدانم کجا بود اما رنگی رنگی بود. انگار مثلا دقیقا نشسته باشی وسط این آب نبات چوبی های غول پیکر که هزار رنگ هستند. بعد یکی که نمیدانم کی بود، اما مرد بود و همینجوری برای خودش خوشحال بود، خیلی ناغافل نه گذاشت و نه برداشت به من گفت "روحت شاد". حالا منو میگید، بنا رو گذاشتم به خندیدن و حالا نخند و کی بخند. یعنی جوری که من از مرگ خودم ذوق کرده بودم، ناپلئون در کشور گشایی هاش ذوق نکرده بود. حالا گیر ندهید که این مثال را از کجا آوردم، یکهو ناپلئون آمد توی ذهنم و من هم دستش را گرفتم و گفتم بیا و رفاقت کن و چند لحظه بنشین توی متن من!!

من دارم میگم مرده بودم بعد شما سر مثال با من چک و چونه میزنی؟ نه این درسته؟ این انصافه؟