و بر هر نعمت شکری واجب

آدم موجود عجیبیه. میدونم، کلیشه ای ترین جمله ی ممکن رو گفتم. میشد خیلی بهتر شروع بشه ولی خب این وقت شب خلاقیتم من رو تنها گذاشته و برای خودش رفته خوابیده. البته که منم باید برم بهش ملحق بشم ولی خب گفتم چند جمله ای بنویسم و بعد رفع زحمت کنم. باز هم کلیشه... میدونید من کلا آدم سخت تغییر کردنم. آدم کلاسیک. ضد مدرنیته. ضد تحول... اینها بده ها. دارم از ضعف هام میگم... اصلا یادم رفت چی میخواستم بگم. آهان داشتم درباره ذات آدمیزاد میگفتم. آره، خودتون بارها حتما تجربه کردین وقتی چیزی رو داریم نمیبینیمش و وقتی از دست میره یادش میوفتیم. نمونه بارزش سلامتی. 

حالا این صغری کبری هایی که گفتم میخواستم به این برسم که الان من کاملا برعکس دارم عمل میکنم. یعنی چیزی رو نداشتم و حالا بعد از مدتها بدست آوردمش و عجیب و غریب قدردانشم... عرض کرده بودم خدمتتون که هشت ماه تمام دندان من مشکل داشت. حالا امروز نصفه و نیمه روش کار شده و تا چند روز دیگه کامل درمان میشه. امشب که مسواک میکردم، مردد بودم که میتونم از آب سرد استفاده کنم و یا قراره مثل هشت ماه گذشته آه از نهادم بلند بشه. این بود که مثل این بچه ها که مثلا یه بار با گرمای بخاری سوختن و حالا حتی به بدنه سرد بخاری خاموش گوشه اتاق هم با ترس دست میزنن، با ترس و تردید از آب سرد استفاده کردم. وای حسم وصف نشدنی بود... هیچ دردی نبود... آب سرد ِ سرد و دندانهایی که بعد از اینهمه وقت بدون درد و خونریزی(!) دارن با آب سرد آب تنی میکنن. تا نکشید (دور از جونتون) نمیفهمید حرفم رو...