شعر و شور و شعور...

تاسوعا گریه ندارد. عاشورا گریه ندارد. آنها خوشبخت بودند و به قولی نظر کرده. وقتی آنقدر دلت قرص است که از جانب خدا مامور میشوی به جنگ، به برپایی یک رسالت، دیگر چه مظلومیتی؟ خوشحال هستند و سربلند. تا آخر دنیا نامشان به نیکی در تاریخ مانده است. بگذار برایت از عاشوراهای بی پایان این سرزمین بگویم. بگذار برایت روضه ایران را بخوانم. گریه هایت را پای مداحی های بی سر و ته نان به نرخ روز خوارهایِ میلیونی بگیر، هدر نده. بیا برایت از صحرای این دیار بخوانم که چهار گوشه اش کربلاست. بیا برایت از دل مادران جوان پرپر شده ی این سرزمین بگویم. بیا تا برایت از خون دختران و پسران و آرزوهای بر باد رفته شان بگویم.

از کجایش بگویم... یک دهه که سهل است تا خود اربعین هم من بگویم و تو بگریی تمامی ندارد این مصیبتها... از خشک شدن ارومیه بگویم یا زاینده رود؟ از هامون یا کارون رو به زوال؟ طبیعت از بین رفته خطه سابقا سرسبز شمال کشور؟ جنگل ابرِ سوخته و سیسنگان و نور ِ به فنا رفته؟ آلودگی دریای خزر که باعث از بین رفتن موجودات آبزی اش شده؟ از چوب حراج زده به فلامینگوهای ایرانی؟ از اینکه تا بیست سال آینده ایران میشود صحرایی به خشکی کربلا؟ از آبهای زیر زمینیِ  تمام شده، که دنیا باران هم ببارد دیگر دردی دوا نمیشود؟

از انرژی هسته ای بگویم؟ به که بگویم که آی مردم، زندگی حق مسلم ماست. انرژی هسته ای میخواهیم چکار وقتی کمرمان انقدر شکسته که داریم فقط روزها را میگذرانیم که به ته خط برسیم. انرژی ای که 10 سال از عمرمان را گرفته، میخواهیمش برای کجا؟ لباس بعد از عید، برای گل منار خوبه...

یا فازش را تغییر بدهم. از زندان بانان شمر صفت بگویم. یا صحنه های اعدام عمومی که به تازگی باعث کشته شدن یک پسر بچه در فارس شده. از زندانیان سیاسی به جرم ابراز عقیده، بهایی ها به جرم دین و مذهبشان، به جرم پوشش... از آنهایی که از آن سلولهای تاریک هیچگاه پا بیرون نگذاشته اند...

یا نه... از قیمتهایی بگویم که امروزشان با دیروزشان متفاوت است. از آشغالهایی که از دست افرادی با ژستهای آنچنانی بر زمین ریخته میشوند. از گله ای رد شدنمان از میان انبوه ماشینها، چراغ سبز باشد و یا قرمز... ویراژ دادن و لایی کشیدن و راه ندادنمان در رانندگی... از بدگویی ها و تکه و متلکهایمان به هم... تیر حتما باید سه شعبه و زهرآگین به گلوی بچه کوچک بخورد تا گریه داشته باشد؟ از رفتار پسر پشت پیشخوان بگویم؟ سیاه پوش بود. من هم. اتفاقا مثل روح بودم و دریغ از یک کرم معمولی روی صورتم. پسر در تقلا برای مزه پرانی و تلاش مذبوحانه من برای بیشتر بهم فشردن این ابروهای لعنتی. دم به دم شالم را جلو کشیدم. لحظه به لحظه نگاهش را دنبال کردم و فاصله احتمالی بین دکمه هایم را با لمس دستانم چک کردم... گریه دارد... به همین شبها قسم گریه دارد... 

باز هم هست... مداحانی که زیر و رو بر هم میبافند. از زبان دخترک سه ساله میگوید " تو رفتی ما را زدند. آنقدر ما را زدند ..." غیر از این بود که نوید داده شده بودند به روزهایی بهتر در دنیایی بهتر؟ غیر از این بود که خاطرش آسوده بود که پدرم امام است و جایش و جایمان ته بهشت... بیا و مقایسه اش کن با کودکان آواره و گرسنه و بی نوای سرزمینمان که از دست زمانه به قصد کشت کتک خورده اند و هیچکس هم نبود دلشان را خوش کند به روزگاری بهتر... تکیه و هیئت هایی که یکی برای پیدا کردن زوج مناسب برای فرزندش، چشمش بین دختران و پسران مجلس دو دو میزند. آن یکی تیپ میزند که با عشقش راندوو دارد. کجا بهتر از اینجا؟ هم ثوابی میکنیم و هم دیداری تازه! دیگری برای نما نما دیگ ها را زیاد میکند. بعضی ها هم برای اینکه در منطقه تک باشند، پارچه های جنس فلان بر داربست ها میبندند و تیغه های علامتشان را بیشتر میگیرند...

مگر نگفت: "دین ندارید، لااقل آزاده باشید". دین که ندارم، اما میخواهم لااقل تمرین آزادگی کنم...