نذار این زمونه شکستت بده

به نظرم باید یه روزی باشه که خدا با تک تکمون قرار بذاره. قرارهای دو نفره. مثلا بگه فلان ساعت بیاید فلان جا. نه! چون ما تعدادمون زیاده و خیلی هم درگیریم و کلی سرمون شلوغه و خب اون خداست و بزرگه و مهربونه، بذاره ما تنظیم کنیم چه ساعتی و کجا... بعد که با هم ست شدیم، پاشیم بریم سر قرار.

اون نشسته باشه و من برسم... به احترامم نیم خیز بلند بشه و من کل تنم از خجالت داغ بشه که ای وای بفرمایید بفرمایید...بعد بگه خب؟ تا من شروع کنم به حرف، بگه آ آ آ، شکایت ممنوع، درد دل ممنوع، غرغر نیز. یه امروز رو از خوبی های اطرافت بگو، ببینم بلدی؟ بعد من هی چشمام رو ریز کنم که آخه اینهمه بدبختی داریم چجوری اینها رو نگم؟ اینهمه بد بیاری رو نگم یعنی؟ اینهمه... بعد یکم خودم رو جمع و جور کنم و بگم: خب اممم...، خدا بگه: هوم؟ بعد باز هی فکر کنم و بگم: آخه اممم، خدا بگه: هول نشو، من هستم فعلا...

دوربین خیلی آروم و جوری از پنجره کافه بیاد بیرون که من رو در حال تند تند حرف زدن و با آب و تاب تعریف کردن از چیزهای خوب خوب و قهقه زدن نشون بده و خدا هم با اشتیاق دست چپش زیر چونه اش باشه و خوب گوش کنه...

ساعت دیدار که تموم میشه، همینجور که با احترام بلند میشم و صندلی رو میدم عقب و تا آخرین لحظه خارج شدن از کافه چشمم بهشه، خدا هم یه لبخند ملیح توی چشمهاشه و داره ریز ریز با فرشته های محبوبش میخنده که "دیدین من بردم... دیدین بلدن خوبی ها رو هم ببینن..." و من هم پشت تلفن با هیجان جیغ جیغ کنم و برای دوست نزدیکم بگم: وای نمیدونی چقدر خوب بود که، چه روز آرومی، وای چقدر خوش گذشت، وای..."

*عنوان، از متن آهنگ "نمیذارم خسته بشی" محسن یگانه...