سر فصل

دوباره  شروع کردم و رسیدم به سر خط ، فکر می کردم که چی بنویسم برای خودم که تمام وجودمو پر کنه. خیلی وقت بود که حرف نزده بودم، یادم نمی یاد دقیقا کی بود که از سایه حضورت، نفسم ترتیبش به هم خورد، یه نوری همش توی چشمام رد میشد، یه صدا بود که توی گوشام تازگی می کرد، انگار دوباره سراغمو گرفته بود !

 این تو بودی و هزار تا نجوای خاموش توی ثانیه ها، این من بودم و هزار تا دلتنگی و فاصله ها. اما دلم می گفت صبوری کن! صدای تلاطم توی وجودم آتیش می گرفت ازش نمی تونستم فرار کنم ، یه بخشی از من و یا کل وجود من بود که بی تابی می کرد.

رسیدم سر خط ، بازم اون نگاه سر فصل دفترم شد.